Ślinik luzytański – ślimak nagi, maksymalna długość ciała wynosi 140 mm. Otwór oddechowy w przedniej części płaszcza. Kolor ciała osobników dorosłych jednorodny, czerwony, różowy, pomarańczowy, brązowy lub brunatny. Osobniki młode są często dużo jaśniej ubarwione. Podeszwa ślimaka jest biaława.

Jako gatunek inwazyjny, rozprzestrzenił się na niemalże całą zachodnią Europę, a w tym Polskę, Słowację , Islandię, Skandynawię i zachodnią Rosję. Najczęściej spotykany w środowiskach wilgotnych, na polach i w ogrodach.

Rozwój

Gatunek hermafrodytyczny, jeden osobnik może złożyć do 400 jaj w jednym sezonie, zazwyczaj jesienią. Czas od złożenia jaj do wylęgu pierwszych ślimaków wynosi około miesiąca. Większość osobników ginie po złożeniu jaj.  Ślimak dojrzałość płciową osiąga w ciągu roku.

Pożywienie

Jest wszystkożerny – żywi się głównie różnymi rodzajami roślin, ale także rozkładającą się materią organiczną i padliną.

Zagrożenia

Śliniki występują najczęściej w ogrodach i na brzegach pól uprawnych, gdzie uszkadzają warzywa, rośliny ozdobne, rolnicze, sadownicze i zielarskie.

Zwalczanie

Można stosować zabiegi profilaktyczne takie jak: Osuszanie pól, niszczenie chwastów, usuwanie kompostu jako źródła pokarmu  oraz zbieranie dorosłych osobników i ich utylizacja.

Metoda biologiczna to  zwalczanie ślimaków za pomocą nicienia Phasmarhabditis hermaphrodita. Larwy inwazyjne tego gatunku aktywnie wyszukują i atakują szkodniki.

Z metod chemicznych zaleca się użyć granulatów moluskocydów, które zwabiają ślimaki i skutecznie je zwalczają.

 

Wszystkie szkodniki.

 

Źródło obrazu: www.wikipedia.pl