Porady - Dezyderat

Jak i dlaczego zwalczać świerszcze?

Świerszcze – należą do rodziny świerszczowatych (Gryllidae) i do rzędu owadów prostoskrzydłych (Orthoptera). Najczęściej spotykanym w Polsce przedstawicielem rodziny jest świerszcz domowy (Acheta domestica). Zbliżone pod względem budowy i środowiska są następujące owady:

świerszcz polny – Gryllus campestris L.
piechotek podgajowy – Nemobius sylvestris
pasikonik zielony – Tettogonia viridissima
śpieszek cieplarniany – Tachycines asynamorus
konik polny – Chorthippus biguttulus
szarańcza wędrowna – Locusta migratoria
skoczek zielony – Omocestus viridulus
skakun szydłówka – Tetrix subulata

Budowa: Świerszcz domowy ma długość ok. 2 cm. Ciało i pokrywy są ubarwione na kolor żółtawy z brunatnymi plamami. Trzecia para odnóży jest wydłużona, wyraźnie pogrubiona i przystosowana do skakania. Na głowie ma duże oczy oraz nitkowate czułki złożone w wielu małych członów. Głowa świerszcza z boku przypomina końską głowę. Czułki są dłuższe niż ciało. U samic na końcu odwłoka występuje podkładełko, zaś u samców nie członowane cerci. Samce wydają dźwięki pocierając skrzydełkami o uda. U świerszczy narządy słuchu są umiejscowione na obu bokach przednich goleni, jako niewielkie zgrubienia.

Środowisko: Świerszcze prowadzą nocny tryb życia, zaś w ciągu dnia ukrywają się w szczelinach i dziurach. Lubią ciepłe pomieszczenia (ok. 32o C) czyli piekarnie, kuchnie, browary, cieplarnie, szpitale, wymiennikownie, okolice kaloryferów i inne ogrzewane miejsca. Żyją w dużej liczebności w domach przez cały rok, a środowisku naturalnym jedynie latem.

Pokarm: Z reguły świerszcze są wszystkożerne. Żywią się owocami, warzywami, resztkami mięsa, okruchami chleba.

Biologia: W ciepłe wieczory samce ćwierkają godzinami, aby przywołać samice w wiadomym celu. Samica składa wielokrotnie jaja. Jaja są ukrywane w szczelinach budynków i rozmaitych szparach. Świerszcze przechodzą przeobrażenie niezupełne, tzn. bez stadium poczwarki. Z jaj wylęgają się larwy, które linieją 4 do 10 razy, aż osiągną stadium osobników dorosłych. Z reguły wydają jedno pokolenie w ciągu roku.

Przy ćwierkaniu samce tracą na wadze ok. 2-3 % wagi ciała na godzinę.

Pożytki ze świerszczowatych :

są hodowane na pokarm dla owadożernych zwierząt,
dodają uroku i romatyzmu dla zakochanych w letnie wieczory.

Szkodliwość : – są uciążliwe i przeszkadzają ludziom nerwowym,

przenoszą drobnoustroje chorobotwórcze,
zanieczyszczają produkty spożywcze.

Profilaktyka:

Aby nie dopuścić świerszczy do obiektów należy przestrzegać ogólnych zasad owadoszczelności, a więc:

uszczelnienie szczelin, szpar, otworów,

częste mycie powierzchni wodą z dodatkiem środków chlorowych,

czasowe oziębianie pomieszczeń.

Zwalczanie świerszczy :

Zlecenia tępienia świerszczy są stosunkowo rzadkie (dwa, trzy na rok). W domach, przy niewielkiej infestacji najczęściej wystarcza zastosować popularne preparaty aerozolowe. W większych obiektach i populacjach należy zastosować preparaty zawierające pyretroidy lub karbaminiany, działające kontaktowo i żołądkowo jak:

Alfasekt 5SC (5% alfametryna)

FICAM 80 WP (80% bendiokarb).

Z uwagi na dużą liczebność świerszczy w pomieszczeniach zamkniętych można zwiększyć zalecaną dawkę preparatu o 100%. Nie zaleca się stosować preparatu K -Othrine, gdyż wykazuje słabsze działanie w wysokich temperaturach, gdzie zazwyczaj bytują świerszcze.

W pomieszczeniach mieszkalnych i użyteczności publicznej nie powinno się stosować preparatów o działaniu oddechowym (np. dichlorfos) z uwagi na znaczną toksyczność preparatu. Wyjątek stanowi ewentualny okres remontu pomieszczeń lub całkowitego braku ludzi. Na pewno po czterech tygodniach od pierwszego zwalczania świerszczy nie zaszkodzi zastosować środków larwobójczych typu Starycide 480 lub Baycidal (triflumuron).

Ponieważ ćwierkanie świerszczy słychać nawet z odległości 40 m. (co jest rekordem przenoszenia dźwięku wśród owadów), zawsze należy dokładnie zlustrować środowisko pobytu świerszczy i opryskać nieco większą powierzchnię.

Na koniec uwaga: świerszczy nie należy mylić ze “świerszczykami” !

Dezynsekcja sztucznej choinki.

Na początku stycznia, w święto Trzech Króli zostałem zaproszony do eleganckiej willi. Gospodarz bowiem twierdził, iż robactwo rozchodzi się po domu. Ponieważ gospodarz schwycił jednego osobnika, niemrawo chodzącego po salonie. Zapytał mnie rzeczowo: Co to za robak ? – wręczając osobnika zamkniętego w słoiku. Ja równie profesjonalnie i krótko odparłem: Nie wiem. Zlustrowałem wszelkie pomieszczenia, piwnice, komórki, garaże, wszędzie czysto, schludnie, uporządkowane. Robaczki pojawiły się w salonie oraz w pokojach na pierwszym piętrze. W salonie stała strojna, sztuczna choinka, z mnóstwem światełek, wieloma bombkami i nadzwyczaj gęsta w gałązki. Gospodarz wspomniał, iż kilka robaczków widział w rejonie choinki.

Ponieważ noszę przy sobie „Atlas owadów” szybko rozpoznałem szkodnika: Opuchlak czarny (Otiorrhynchus niger F.) . Chrząszcz wielkości ok. 7 mm, cały czarny, leniwie chodzący po środkowej Europie. Opuchlak żywi się szpilkami świerka lub liśćmi brzóz i olch. Uzbrojony w takie informacje przyjrzałem się choince z tworzywa sztucznego. Stwierdziłem, że gospodyni dla zwiększenia efektu świątecznego i dla nadania zapachu leśnego dodała pojedyncze gałązki świerka, zakupione na targu. Wraz z tymi gałązkami dostały się do domu opuchlaki. W ciągu kilkunastu dni (od Wigilii do Trzech Króli) przy cieple centralnego ogrzewania rozpoczęły zdobywanie nowych terenów. Zastosowałem dezynsekcję mechaniczną (?), przez usunięcie świeżych gałązek do worka foliowego, wystawieniu całej ostrojonej choinki na ogród na piętnasto-stopniowy mróz na jedną noc.

Sprawa byłaby wyjaśniona, gdyby nie te opuchlaki znalezione na piętrze. Ale i tu sprawa była oczywista. Zostały przeniesione na piętro w odkurzaczu podczas poświątecznych porządków. Wystarczyło również dokładnie usunąć worek z odkurzacza i robaków nie ma. A choinka powróciła na swoje miejsce w salonie. Tyle że bez prawdziwych gałązek i robaczków.

Gospodarze byli zadowoleni z świątecznej dezynsekcji, a ja z poznania Opuchlaka czarnego.

( w innych Atlasach – Opuchalak czarny (Otiorrhynchus niger F.) jest nazywany – Kluk czarny)

Jak wygonić kreta z ogrodu?

KRET EUROPEJSKI

Kret europejski to owadożerny ssak z rodziny kretowanych, który bytuje w Europie oraz Azji Środkowej.

Tak uprzykrzające kretowina są wynikiem dużej sieci podziemnych tuneli (mających długość nawet 1 km), które kret „produkuje” podczas poruszania się (z prędkością ok. 13 m/h), a następnie ich patrolowania. Gniazda kreta znajdują się od 20 do 50 cm pod ziemią, które ssak wyściela trawą bądź mchem. W swoich gniazdach przechowuje pokarm w postaci żywych dżdżownic, które uprzednio unieruchamia, uszkadzając im nerwy.

1.Opis

Wygląd

Kret ma sierść o barwie czarnej i delikatnym przyjemnym dotyku, przypominającą aksamit. Swoje tunele w ziemi buduje za pomocą silnych, łopatowatych łap. Ssaki te nie są duże, ważą ok. 100 – 150 g, mają długość ok. 20 cm, jednak są wyposażone w 44 zęby i bardzo ostre pazury. Oczy kreta najprawdopodobniej nie są wrażliwe na światło, natomiast uszy są lekko cofnięte do tyłu.

Pożywienie

Kret, jak już wcześniej wspomniano, odżywia się dżdżownicami, ale także larwami owadów i drobnymi kręgowcami. Swoje ofiary, ssak łapie dzięki swojemu doskonałemu słuchowi oraz znakomitemu układowi czuciowemu. Służą mu do tego włoski czuciowe na pysku.

Rozmnażanie

Kret to typowy samotnik. Pary kretów są spotykane tylko podczas rui, w innych przypadkach spotkań są wobec siebie bardzo agresywne, stąd ich życie w pojedynkę. Samice kretów zachodzą w ciążę tylko raz w roku i to późną wiosną. Podczas ciąży (trwającej ok. 28 dni) na świat przychodzi od 2 do 7 młodych.

2. Kret – szkodnik, czy sprzymierzeniec?

Kret niekorzystnie przyczynia się do wyglądu trawnika, gdyż tworzy kopce podczas tworzenia podziemnych korytarzy. Przy tym oprócz niszczenia trawy, niszczy także korzenie, zjada pożyteczne dżdżownice oraz żaby. Zasypuje także rośliny ziemią, przez co powoduje ich gnicie.

Warto jednak pamiętać, iż kret to nie tylko szkodnik. Potrafi korzystnie wpłynąć na środowisko, a dokładniej na warunki glebowe w ogródkach, gdyż zjada ślimaki, pędraki, drutowce oraz larwy i poczwarki złośliwych owadów. Potrafią też zjadać małe gryzonie

3. Sposoby na pozbycie się kreta

1. Barierą praktycznie nie do przejścia jest dla kreta specjalna metalowa siatka o małych oczkach. Wystarczy ją osadzić podczas zagospodarowania ogródka, następnie zasypać 10-cio centymetrową warstwą ziemi i zasiać trawę. Dodatkowo można także utworzyć podziemny mur z kamieni, bądź zastosować pełny fundament pod ogrodzeniem na głębokość ok. 60 cm.

2. Jak już wcześniej wspomniano, krety mają bardzo dobry słuch oraz dobrze rozwinięty układ czuciowy (dzięki włoskom czuciowym na przedzie pyska). Zatem jednym ze sposobów jest umieszczanie w tunelach pod ziemią, bądź w kopcach specjalnych odstraszaczy emitujących nieprzyjemne dla ssaka sygnały dźwiękowe o różnej częstotliwości, bądź wibracji. Urządzenia są na baterie.

Podobnie działają także domowe odstraszacze w postaci wiatraczków wbitych w grunt, plastikowych butelek, bądź metalowych puszek, zawieszonych na pręciku, które podobnie jak odstraszacze, wywołują drgania i nieprzyjemne dla kreta dźwięki.

3. Skutecznym sposobem na pozbycie się kreta jest także posadzenie roślin, które swoim zapachem, bądź wydzielanymi substancjami, zniechęcają kreta do podążania właśnie tą drogą. Takimi roślinami są czosnek, bazylia, aksamitka, żywotnik, czarny bez, czy komosa. Warto także umieścić w korytarzach szkodnikach ząbki czosnku lub kulki gorczycy.

4. Można także użyć specjalnych pułapek na krety, umieszczając je w korytarzach. Pułapki te maja po 2 stronach specjalne zapadki, uniemożliwiające wydostanie się z niej kreta.

5. Umieszczenie w korytarzach trucizn w postaci granulatu lub proszku, a także świec dymnych jest bardzo skuteczne w tępieniu kretów.

Uwaga !

„Kret jest u nas objęty ochroną gatunkową. Zwalczanie jego jest dopuszczalne tylko przy licznym wystąpieniu w ogrodach. Tylko na terenach ogrodzonych (ogródki przydomowe, działkowe, inspekty), gdy rzeczywiście stanowi ogromny problem, można niszczyć krety świecami dymnymi Arrex, Gamratox, Norniko FU, Nortox lub stosując granulowany preparat Polytanol. Są to niebezpieczne środki i należy je stosować z ostrożnością przestrzegając uwag podanych w etykiecie każdego z tych preparatów”

Ciekawostki

– Krety głośno chrapią

– Potrafią pływać

– Pomimo praktycznie braku wzroku, krety dzięki znakomitemu słuchowi potrafią wykryć dżdżownicę pod kilkucentymetrową warstwą ziemi

– Ze względu na wysoki metabolizm, stale musi jeść (1 glista na godzinę)

Karaluchy nie muszą już stanowić problemu.

KARALUCHY (KARALUCHY)

1.Opis

Mają długość ok. 30 mm, ubarwienie brunatno-czarne, przy czym samice są ciemniejsze od samców, skrzydła ich uległy prawie całkowitej redukcji, a czułki są krótsze niż u samców. Po kopulacji w narządach rodnych samicy formuje się kokon, pod którego osłoną samica składa co kilkanaście dni po kilka jaj. Gdy kokon jest wypełniony ok. 16 jajami – samica ukrywa go w bezpiecznym miejscu. W ciągu życia produkuje około 4 kokonów. Rozwój larwalny trwa od 7 miesięcy do 4 lat, w zależności od temperatury otoczenia. W trakcie rozwoju ginie około 30 proc. zarodków, tak że przyrost naturalny karaluchów jest stosunkowo niewielki. Dorosły owad żyje około roku. Karaluch jest zwinny i szybki tylko na płaszczyznach poziomych, ma natomiast trudności ze wspinaniem się pod górę. Na gładką, śliską i pionową ścianę nie potrafi w ogóle wejść. Pokarm jego stanowią świeże odpadki pochodzenia roślinnego i zwierzęcego. Stopniowo wypierany ze swych siedlisk przez prusaka – nie stanowi obecnie już tak dużego zagrożenia dla naszych gospodarstw i zapasów.

Karaluchy są silne i szybko uodparniają się na nowe, wynajdywane przez człowieka, trucizny. Lubią ciepło i wilgoć. Im wyższa temperatura w pomieszczeniu – tym szybszy jest ich cykl rozwojowy, który wahać się może (w zależności od warunków) od 3 tygodni do… 1 roku.

Ciało karaczanów jest owalnie spłaszczone, ciemne. Głowa z dużymi oczami prawie całkowicie pokryta przedpleczem. Czułki są zazwyczaj tej samej długości co ciało i stanowią główny narząd zmysłu. Karaczany mają narządy gębowe typu gryzącego. Ciało owadów pokryte jest cienką, woskową powłoką, nie przepuszczającą wody. Na odwłoku występują często gruczoły wydzielające odstraszającą woń i ciecz. Pierwsza para skrzydeł jest skórzasta i tworzy pokrywę, druga para jest błoniasta. Skrzydeł używają karaczany nie do lotu, lecz do szybowania przy spadaniu.

2. Obecność karaluchów

Towarzyszą ludzkości od zawsze, jeszcze nim nauczyliśmy się budować pierwsze domy, karaluchy dzieliły z nami jaskinie, lepianki i pierwsze prowizoryczne schronienia. Chociaż owady były poszukiwanym dobrem w czasach kultury zbieracko-łowieckiej wraz z odkryciem przez ludzkość rolnictwa stały się kłopotliwym sąsiadem. Pozornie ciężko znaleźć przyczyny „odwiecznej” nienawiści jaką wielu ludzi darzy karaluchy, trudno jednak znaleźć zwierzę tak powszechnie nie lubiane i z równą zawziętością tępione. Oczywiście na część przyczyn tej ludzkiej zawziętości owad ten sam zapracował. Jako potencjalny nosiciel wielu chorób (np. czerwonka, dur brzuszny, żółtaczka, gruźlica) mógł zwiastować nieszczęście, gdy pojawił się w domu. Statystycznie rzecz biorąc, na każdym karaczanie przebywa nawet 80 chorobotwórczych bakterii, a wiele z nich ze szczepów odpornych na antybiotyki. Co więcej, jak dowodzą raporty Państwowego Zakładu Higieny aż w 12% polskich szpitali powszechnie spotyka się karaluchy, a wiele szpitalnych zakażeń jest skutkiem kontaktu z tymi owadami.

Odchody, wylinki czy wreszcie ciała martwych owadów zanieczyszczały żywność, czyniąc ją niezdatną do użytku, co mogło powodować głód. Co więcej, doskonale prosperujące na kuchennych resztkach owady szybko powiększały swoją populację, stając się wkrótce dokuczliwą plagą. Wreszcie części ciała, a także wszelkie wydzieliny karaluchów mogą wywoływać alergie. U wielu osób sam wygląd i zachowanie karaluchów budzi wstręt czy odrazę. Zresztą pomysłowi ludzie szybko to wykorzystali, nazywając znienawidzone owady tak jak nie lubiane nacje. Nie bez przyczyny jeden z krajowych gatunków nazywany jest w Polsce prusakiem (uznana nazwa naukowa!) lub popularnie szwabem. Zresztą podobnie nazywają tego karalucha Rosjanie, Francuzi ale co nie dziwi Niemcy nie. Z kolei jak mówi rosyjskie przysłowie: „lepsza mała rybka niż duży karaluch” – słowem z tych owadów pożytku nie ma. Nie trudno jednak wskazać wiele owadów równie, lub nawet bardziej dokuczliwych dla człowieka, które nie powodują tak powszechnie negatywnych odczuć. A zatem o co chodzi z karaluchami ? Może po prostu coś co ciężko jest zwalczyć powoduje u nas coraz większą irytację ? Wszak jak twierdzi stara ludowa prawda: karaluchy były, są i będą.

Jeżeli chodzi o legendarną odporność tych zwierząt to obok wysokich dawek różnych trucizn, są one w stanie bez specjalnego uszczerbku dla zdrowia znieść promieniowanie radioaktywne, o dawce 100 razy większej niż szkodliwa dla człowieka. Okazuje się jednak, że w ostatnich czasach ród karaluchów ma się coraz gorzej, w dodatku nie wiadomo dlaczego. Faktem jest że niektóre gatunki karaluchów związanych z człowiekiem stały się na tyle rzadkie w Rosji – że cześć naukowców postuluje włączenie ich na listę zwierząt chronionych. Do tej pory nie wiadomo co odpowiada za masowe znikanie karaluchów z domów ale niepokoi to ekologów – jak mówią to poważne zaburzenie równowagi ekologicznej. O ile wkrótce zaczną znikać szczury, możemy być pewni, że następni w kolejności będą ludzie.

3. Zwalczanie karaluchów

Dawniej, nie mając do dyspozycji współczesnych preparatów, gospodynie stosowały do walki z karaluchami domowe środki. Namoczone piwem szmatki rozkładały wieczorem w miejscach najczęściej odwiedzanych przez te szkodniki, które jak się okazuje, są wielkimi amatorami piwa. Rano takie pułapki pełne opitych piwem karaluchów zbierały na śmietniczkę i wrzucały do ognia lub zalewały w wiadrze wrzątkiem. A wieczorem – znowu wykładały nowe szmatki z piwem. Można też ustawiać głębokie miseczki z piwem i opierać o nie listewki, po których karaluchy dostaną się na brzeg miseczki. A potem wpadną już do środka i utopią się w piwie. Innym sposobem było podkładanie karaluchom kawałków bułki posmarowanej maścią siarkową.

Stare poradniki radziły: Dobrze jest przygotować na noc balię z wodą, a obok postawić koszyk z resztkami kartofli, kawałkami chleba, kości itp.; w nocy, gdy robactwo nalezie tysiącami do koszyka, należy po cichutku wstać i, nie zapalając światła, zgrabnie wrzucić koszyk z robakami do balii z wodą – to się potopią. Zrobiwszy taką zasadzkę kilka razy z rzędu, dobra gospodyni może się pozbyć plugastwa na długo.

Prusaki z kolei są amatorami surowej pietruszki. Przekrojoną wzdłuż na pół pietruszkę wydrążamy w środku i kładziemy wieczorem w miejscach stałych pobytów czy wędrówek tych szkodników. Rano pietruszkę pełną prusaków wrzucamy do wiadra z wrzącą wodą. Inny sposób – to rozkładanie bułki namoczonej w mocnym roztworze kwasu bornego. Można też rozsypywać mieszaninę cukru, boraksu, mąki i wapna niegaszonego w proporcji 4:3:2:1.

Skończ z muchami raz na zawsze.

Mucha domowa

1. Opis

Mucha domowa należy do rodziny muchowatych z podrzędu krótkoczułkich. Samiec ma 6-6,5 mm długości, samica 5,5-7,5 mm. Jest to owad o krępej budowie ciała, szary, z podłużnymi liniami na tułowiu i z wyraźnym czarnym paskiem na środku odwłoka. Na głowie, widoczne są duże żółtoczerwono-brunatne oczy i krótkie, trójczłonowe czułki. Należy (podobnie jak wszystkie muchy) do grupy owadów dwuskrzydłych, gdyż ma tylko jedną parę skrzydeł (druga jest zredukowana i tworzy tzw. przezmianki kierujące lotem). Mucha domowa dysponuje narządem gębowym typu liżącego.

Musca domestica jest owadem występującym na całym świecie. Jej nogi zakończone są pazurkami i przylgami. Posiada aparat typu liżącego, służący do zlizywania pokarmu płynnego lub stałego, który zostaje rozpuszczony enzymami śliny. Oczy złoto-czerwono-brunatne zapewniają 360° pole widzenia. Narządem oddechowym są tchawki . Jest typowym synantropem . Mucha lata stosunkowo wolno, ok. 8 km/h, uderza skrzydłami do 33 razy na sekundę.

Na ziemi istnieje od 200 milionów lat. Mucha żyje ok. 4 tygodni, jednak w budynkach ludzkich może przezimować w stanie anabiozy . Nawet w tak sprzyjających warunkach przeżywa bardzo mała część populacji – jesienią muchy są dziesiątkowane przez grzybicę.

Dorosłe owady żywią się substancjami płynnymi, pokarmy twarde pobierają po rozpuszczeniu śliną (wstępnym strawieniu). Dziewięciodniowe owady osiągają dojrzałość płciową. Jaja (2,5 mm) składane są do nawozu , szczególnie chętnie do świńskiego. Samica może składać jaja nawet co 2-4 dni, jednorazowo ok. 100, w ciągu całego życia do 600-2000. W 1 kg świńskiego nawozu może rozwijać się 15 000 larw. Po upływie 24 godzin wylęgają się larwy o charakterystycznym, z przodu stożkowo zwężonym kształcie. Larwy pobierają pokarm płynny. Szybkość rozwoju uzależniona jest od świeżości nawozu, trwa od kilku dni do dwóch miesięcy. W ciągu rozwoju larwy wydłużają się z początkowych 2 do 12mm, trzykrotnie liniejąc . Po przepoczwarzeniu trwającym ok. 10 dni wylegają się dorosłe owady, po kilku minutach są gotowe do lotu. Codziennie przychodzi na świat populacja much liczniejsza od całej ludzkości. Każdego roku mucha posiada kilka generacji.

Ten stosunkowo nieduży owad jest znany wszystkim, kosmopolityczny. Pierwotnie występował w umiarkowanej strefie klimatycznej. Został przeniesiony przez człowieka również na obszary tropikalne (w 1780 roku na pokładzie okrętu kpt. Arthura Phillipa wraz z grupą skazańców i brytyjskimi owcami dotarł do Australii w pobliże dzisiejszego Sydney ).

2 .Zagrożenia

Mucha chętnie siada na kale ludzkim lub zwierzęcym, zbierając przy tym na owłosionym ciele tysiące bakterii. Siadając na niezabezpieczonych produktach żywnościowych pozostawia je tam, a stąd już krótka droga do zakażenia człowieka groźnymi bakteriami chorobotwórczymi. Owad ten tworzy olbrzymie zagrożenie epidemiologiczne: badania dowiodły, że na powierzchni swego drobnego ciała mucha może przenieść do 6 milionów, a w jelicie czterokrotnie więcej – prawie 30 milionów mikroorganizmów – w tym powodujących tak groźne choroby jak:

durbrzuszny, paratyfus, dyzenteria, cholera, gruźlica, polio,czerwonka, salmonelloza – oraz stadia przetrwalnikowe pasożytów.

O ile większość zewnętrznie przenoszonych bakterii ginie pod wpływem słońca, o tyle zarazki przenoszone w przewodzie pokarmowym (wolu) stanowią zagrożenie przez dłuższy czas. Od czasu do czasu muchy wydalają kropelki zawartości wola, w których jest dużo bakterii. Również kał muchy zawiera liczne drobnoustroje chorobotwórcze. I tak np. prątki gruźlicy mogą przetrwać w przewodzie pokarmowym 16 dni, a w odchodach – dalsze 13 dni. Zarazek tyfusu potrafi przetrwać w jelicie do 6 dni a w odchodach 2 dni.

Muchy są aktywne w dzień, lubią ciepłe nasłonecznione powierzchnie. W budynkach podczas nocy lub w chłodne dni muchy zazwyczaj odpoczywają na podłogach, ścianach, sufitach. Na zewnątrz na roślinach, na ziemi, płotach, puszkach i innych tym podobnych elementach. Muchy wybierają rogi, załamania ścian i ich krawędzie oraz cienkie przedmioty, kable, struny, najchętniej ukrywają się blisko źródła pożywienia na wysokości 150–450 cm od podłoża.

3. Zwalczanie much

Profilaktyka polega przede wszystkim na utrzymaniu czystości w pomieszczeniach mieszkalnych, inwentarskich i gospodarczych oraz higieny osobistej. Ważne jest częste mycie rąk, zwłaszcza przed jedzeniem, i zabezpieczenie pokarmu przed dostępem much. Resztki po posiłkach należy jak najszybciej usuwać, a jeżeli chcemy je wykorzystać później, muszą być przechowywane w lodówkach lub zamykanych pojemnikach. W gospodarstwach wiejskich szczególną uwagę trzeba zwracać na stan sanitarny śmietników, kompostowników i gnojowników. Pojemniki na śmieci należy jak najczęściej opróżniać i dbać, aby były stale przykryte, ubikacje utrzymywać w czystości i zabezpieczać przed dostępem owadów. Nawóz powinien być przechowywany w wybetonowanych gnojownikach. Pamiętajmy też o częstej zmianie ściółki dla zwierząt, gdyż w niej mogą rozwijać się larwy much. W miastach należy zwracać uwagę administracji budynków mieszkalnych na konieczność częstego porządkowania i zabezpieczania przed muchami zsypów na śmieci, z których muchy wlatują do mieszkań.

Bardzo skuteczne w walce z muchami są moskitiery montowane w oknach i drzwiach. Jeśli są one poprawnie założone praktycznie w 100% eliminują problem z wlatywaniem much do domu. W przypadku drzwi jest to trochę bardziej kłopotliwe (bo jednak trzeba przez nie często przechodzić). Na ogół stosuje się moskitierę założoną na otwieraną ramę wielkości drzwi. Spotyka się w sprzedaży także specjalne kurtyny, wykonane z pasków folii montowane w drzwiach. To rozwiązanie nie wymaga otwierania dodatkowych drzwi (co może być problemem gdy mamy np. zajęte obie ręce) a jednocześnie całkiem dobrze blokuje dostęp do naszych mieszkań muchom i innym owadom latającym. Jako ciekawostkę dodam, że te kurtyny wykonane są najczęściej z pasków białych i czarnych zamocowanych na przemian. Okazuje się bowiem, że z jakiegoś powodu muchy nie lubią wzorów w postaci czarno-białych pasów. W przyrodzie wykorzystują ten fakt np. zebry.

Muchy nie lubią zapachu paproci. W czasie niedzielnego spaceru można wykopać w lesie zieloną paproć i w doniczce czy pojemniku ustawić na parapecie okna, aby odstraszały muchy. Jeśli chcemy, aby roślina ta była długo zielona i ładnie rosła, musimy pamiętać, że lubi ona wilgoć i nie wystarcza jej codzienne podlewanie. Co wieczór należy wstawić doniczkę do wiaderka z wodą, a rano wyjąć i ustawić na oknie. Podobnie rozłożone na spodeczkach w różnych punktach mieszkania gąbki zwilżone olejkiem lawendowym skutecznie odpędzają muchy, które nie znoszą tego zapachu. Muchy odstrasza również zapach świeżego czosnku, liści orzecha włoskiego, papryki i piołunu.

Jest dostępnych na rynku wiele różnych preparatów na muchy. Niektóre z nich są szkodliwe dla ludzi i zwierząt. Pamiętajmy o tym, aby nie stosować ich w pomieszczeniach gdzie przebywają małe dzieci lub zwierzęta domowe. Jeśli już musimy skorzystać z ich pomocy, należy takie pomieszczenie spryskać preparatem, zamknąć na jakiś czas (powinno to być opisane na opakowaniu) a następnie dobrze przewietrzyć, pozamiatać martwe muchy z podłogi, wytrzeć wszystkie powierzchnie. Najlepiej jednak unikać stosowania środków owadobójczych w pomieszczeniach mieszkalnych. Są na rynku dostępne lepy wabiące muchy (bazują na feromonach) – w większości przypadków są one bardzo skuteczne. Godne polecenia są szczególnie lepy przezroczyste, naklejane na szyby w oknach – każdy wie, że muchy, próbując uciekać z mieszkania kierują się w stronę okien i trafiają właśnie wtedy na szyby. W razie potrzeby można wykonać domowym sposobem lep na muchy:

Jedną część olejku terpentynowego, 1 część oleju rzepakowego i 2 części kalafonii lub żywicy topimy razem, uważając, aby nie wykipiały i nie lały się do ognia, gdyż są to środki łatwo palne. Do przygotowanej masy dodajemy syrop z cukru w proporcji:

na 3 części masy 1 część syropu. Po wymieszaniu smarujemy masą paski papieru pergaminowego.

Okazuje się, że skuteczna jest także, rozlana do spodków, domowej roboty trutka na muchy: (1/2 szklanki mleka, 1/2szklanki wody i 20g formaliny). Spodki powinny być umieszczone w takim miejscu, aby nie miały do nich dostępu dzieci i zwierzęta domowe.

Z kolei metoda chemiczna jest najczęściej wybierana przez hodowców trzody, gdyż za pomocą produktów biobójczych można szybko obniżyć liczebność much w chlewni, a ponadto zabieg jest prosty i stosunkowo tani. Chemiczna metoda niszczenia much polega na stosowaniu produktów biobójczych przeznaczonych do zwalczania much (insektycydów). Wśród nich można wyróżnić te, które niszczą formy dorosłe szkodnika (adultycydy) i te które niszczą tylko larwy (larwicydy).

Aby zwalczanie much metodą chemiczną było udane, należy pomieszczenia gospodarcze i inwentarskie odpowiednio przygotować do zabiegu. Ściany i sufit obiektu należy oczyścić z pyłów, brudu i pajęczyn, a nawet je wygładzić. Duża ilość pyłu i brudu w pomieszczeniu pochłania zastosowany preparat i znacznie ogranicza kontakt much z każdym insektycydem, który na nie działa kontaktowo. Aktywność wielu dobrych środków owadobójczych w pomieszczeniach zapylonych i brudnych jest krótka. Jeśli jest to możliwe, z obiektu inwentarskiego należy ciągle i systematycznie usuwać zalegającą gnojowicę i obornik, w których rozwijają się larwy różnych much.

Na czas dezynsekcji należy wyprowadzić zwierzęta z pomieszczenia inwentarskiego, jeśli tego wymaga etykieta-instrukcja stosowania wybranego produktu biobójczego. W stajniach i oborach należy opryskiwać powierzchnie ścian od 1,5 m wzwyż, a w chlewniach od 1 m, aby zwierzęta nie zlizywały naniesionego środka chemicznego. Podczas wykonywania zabiegu należy zwrócić uwagę , aby nie opryskać miejsc składowania paszy oraz żłobów i koryt służących do karmienia zwierząt. Przed wykonaniem opryskiwania należy przykryć, np. brezentem lub grubym papierem, wszystkie urządzenia do karmienia zwierząt. Przed wprowadzeniem zwierząt do pomieszczenia powinny być ono dokładnie wywietrzone, przynajmniej przez kilka godzin.

4. Ciekawostki

Mucha ma ciało znacznie mniejsze od naszego i choć jej neurony nie są szybsze od naszych, to mała odległość, jaką impulsy te muszą pokonać, sprawia że mucha reaguje ruchem na bodziec zmysłowy wielokrotnie szybciej od nas. Stąd tak ciężko trzeba się „naganiać” za natrętną muchą!

Co robi mucha w zimie? Śpi, a w zasadzie diapauzuje, zahamowując swoje procesy życiowe w temperaturze otoczenia ok. 0°C

Muchy roznoszą zarazki biernie, na nogach, ssawce i w odchodach. Lista tych mikroorganizmów jest naprawdę długa.

Pozbądź się pluskiew z mieszkania lub domu.

Pluskwa domowa

1. Opis

Pluskwa domowa (Cimex lectularius) owad należący do rzędu pluskwiaków różnoskrzydłych, rodziny pluskwowatych. Jest to ciemnoczerwony, bądź ciemnobrunatny owad, o spłaszczonym ciele. Ma niewielkie ciało (ok. 5 mm długości i 3 mm szerokości). Poprzez swoje niewielkie rozmiary może łatwo mieścić się w zakamarkach, często niedostępnych dla człowieka. Są to meble, łóżka, wykładzina, szczeliny tapet, czy listew wykończeniowych.

2. Przenoszenie

Przenoszenie pluskiew następuje poprzez ich wędrowanie na wszelkiego rodzaju odzieży, bagażach, przy przeprowadzkach itp. Te małe szkodniki potrafią trafić do tych miejsc i przejść niezauważone do kolejnego lokum i tam siać zgorszenie.

3. Ugryzienia

Ugryzienia tego szkodnika nie są szkodliwe, często niewyczuwalne. Pluskwy podczas ukąszeń wstrzykują substancję, która znieczula miejsce ugryzienia oraz zapobiega krzepnięciu krwi. W miejscu ugryzienia powstaje czerwona plamka, która z czasem zaczyna nieprzyjemnie swędzieć – efekt podobny do bliższego każdemu ugryzienia komara

Jak radzić sobie z ugryzieniami:

Można udać się do apteki w celu zakupienia medykamentów na ugryzienia owadów – są to różnego rodzaju płyny i maści (np. Fenistil, czy Soventol)

Jeśli jednak nie mamy dostępu do apteki, warto położyć na miejsce ugryzienia płatki cebuli i czosnku, bądź wcierać sok z tych roślin bezpośrednio na ranę. Można też posmarować ranę kremem z aloesem lub nawilżonym materiałem sokiem z cytryny

4. Zwalczanie

Domowe sposoby

1. Przegląd mieszkania i znalezienie gniazda (może być kilka)

2. Skuteczne usunięcie osobników gniazda

3. Rozłożenie w pomieszczeniu wielu liści orzecha, które zapachem odstraszają szkodniki, lub fasoli (bronią dostępu np. do łóżka)

4. Zaklejenie wszelkich nieszczelności za pomocą silikonu, bądź gipsu.

5. Miejsca, z których pluskwy mogą wychodzić można zakleić taśmą klejącą, a obrzeża dwustronną taśmą klejową, które zatrzymają szkodniki.

6. Oprysk miejsc przebywania pluskiew oraz wszelkich szczelin parą wodną – wysoka temperatura (pow. 400C zabija szkodniki)

7. Częste pranie ubrań i pościeli

8. Przeprasowanie materacy, łóżek, czy foteli

Profesjonalne zwalczanie

„Jeżeli mieszkamy w bloku problem z pluskwami należy także zgłosić administracji, gdyż mogą się one rozejść po wszystkich sąsiadach, a nawet na sąsiednie budynki. Spółdzielnia powinna oczyścić kominy z gniazd ptasich i wyłożyć trutkę na szczury i myszy, aby utrudnić rozprzestrzenianie się pluskwiaków”.

W ostateczności, jeśli wszystkie z powyższych metod nas zawiodą i okażą się nieskuteczne pozostanie nam zadzwonić po Operatora DDD zajmującym się zwalczaniem pluskwy.

5. Ciekawostki

– Wesz ścienna, purpurowy wędrowiec, soczewa lub mahoniowy tępak to inne nazwy pluskiew domowych

– „Bułgarscy chłopi, aby chronić się przed pluskwami, kładli wokół łóżek liście fasolki szparagowej – być może włoski na liściach zatrzymywały owady”

Osy - znajdź sposoby, by je zwalczyć.

OSY

Osy m.in. wraz z pszczołami i mrówkami, należą do rzędu błonkoskrzydłych. Istnieje bardzo dużo gatunków os, siedem z nich to gatunki społeczne. Te powszechnie występujące u nas to osy pospolite, na polach i suchych łąkach możemy spotkać osę rudawą. Dla przeciętnego człowieka są praktycznie nie do odróżnienia.

1. Osy, a pszczoły –różnice pomiędzy nimi

Osa może żądlić wiele razy (nie zostawia żądła w ciele), natomiast pszczoła po użądleniu umiera. Warto też pamiętać że użądlenia os są mniej szkodliwe, ponieważ „wstrzykują” pod skórę tylko część jadu. Jad osy nie jest szkodliwy dla człowieka – aby wywołać śmierć dorosłego człowieka potrzeba kilkuset użądleń. Wyjątek oczywiście stanowią alergicy u których może wystąpić wstrząs anafilaktyczny, a także dzieci oraz osoby starsze. Zazwyczaj to pszczoły są spokojne, a osy mają większą tendencje do agresji. W ulu os nie znajdziesz miodu.

Osy i pszczoły mimo swojego podobieństwa zewnętrznego, tak naprawdę różni bardzo wiele cech i zachowań. Oprócz tych wymienionych powyżej, można zauważyć następujące różnice pomiędzy tymi dwoma gatunkami.

Osy nie zbierają nektaru z kwiatków, w przeciwieństwie do pszczół.

Pszczoły wytwarzają miód, a osy nie.

Pszczoły żyją w gromadzie, a osy nie zawsze.

Ule os, zlokalizowane są na ziemi lub pod nią, natomiast pszczół na drzewach.

2. Osy – Jak mogą szkodzić ?

Osy mogą powodować spore szkody na miękkich owocach, jednakże uszkadzanie śliwek i jabłek występuje zazwyczaj po początkowym uszkodzeniu tych owoców przez ptaki lub gąsienice. Osy mogą wyrządzać spore szkody w magazynach cukru, fabrykach przetworów i innych miejscach zawierających dużo słodkich i zapachowych substancji. Są uciążliwe w kuchniach i miejscach spożywania posiłków. W niektórych latach czynią duże szkody wśród pszczół miodnych. W początkowym okresie sezonu atakują i porywają robotnice pszczół w późniejszym czasie kradną miód, larwy i poczwarki z uli. Osy poprzez żerowanie na różnych resztkach organicznych, śmietnikach itp., a następnie na produktach spożywczych np. ciastka mogą być wektorami niektórych chorób.

Nie można jednak zapomnieć, że osy mogą być też bardzo pożyteczne, gdyż żywią swoje larwy wieloma szkodliwymi owadami, uprzątają różne resztki organiczne. Latając po nektar zapylają również kwiaty.

3. Walka z osami

Najlepiej zlokalizować gniazdo i zniszczyć je wraz z owadami. Można to zrobić, obserwując w pogodne dni robotnice, które wylatują i przylatują do gniazda.

Jeżeli nie ma dostępu do gniazda, można niszczyć robotnice w miejscach, do których masowo przylatują.

Gniazda zbudowane w ziemi można zalewać wrzącą wodą lub opryskiwać (całe gniazdo lub otwór prowadzący do wnętrza gniazda) owadobójczymi preparatami kontaktowymi, na przykład Ficam 80 WP, Kordon 10 WP, K-Othrine Flow, Solfac WP 10. Należy to zrobić, gdy owady są mało aktywne, na przykład chłodnym rankiem, kiedy jeszcze nie wyleciały z gniazd.

Gniazda zbudowane w dziuplach drzew, na ścianach budynków, czy na poddaszach można zadymiać, na przykład świecami dymnymi – Coopex albo opylać wraz z najbliższym otoczeniem pylistymi preparatami owadobójczymi (na przykład Baygon DP 1, Drione, Ficam D). Osy przylatujące do gniazda będą wnosić do niego trujący preparat.

Osy-robotnice można wabić i niszczyć. Na powierzchnie, na których się gromadzą, można nanosić owadobójcze środki w aerozolu o działaniu kontaktowym – na przykład PIF-PAF żółty.

Skuteczną metodą jest zastawianie pułapek z substancją wabiącą. W sklepach ogrodniczych można kupić urządzenie o nazwie Osołapka i płyn, którym się ją napełnia – Ecoloc (nie zawiera insektycydu, jest całkowicie bezpieczny dla ludzi, zwierząt i środowiska. Nie wabi pszczół, lecz tylko osy i muchy). Pułapkę wiesza się pomiędzy gniazdem a budynkiem, który odwiedzają. Nie powinna znaleźć się zbyt blisko gniazda, gdyż będzie mniej skuteczna (robotnice nie szukają pokarmu tuż przy gnieździe – raczej w odległości kilkuset metrów).

Gdy os jest tak wiele, że stają się plagą trudną do zwalczenia, można przeprowadzić akcję niszczenia dorosłych os i larw zatrutymi przynętami. W tym celu należy wezwać wyspecjalizowaną firmę, która rozłoży przynęty (odpadki rybne, mięso wołowe i drobiowe, zmieszane z wolno działającą trucizną). Robotnice, zanim padną, kilkakrotnie zanoszą zatruty pokarm do gniazda i karmią nim królową, larwy i inne robotnice.

Jeżeli osy nie przeszkadzają Ci – nie zaatakują Ciebie dopóki nie zostaną same zaatakowane/rozdrażnione – wtedy pozostawiony późną jesienią rój obumrze i samodzielnie i bezpiecznie będziesz mógł usunąć gniazdo.

Uwaga! Osoby niszczące gniazda os powinny być ubrane w ochronny strój z rękawicami i zasłoną na głowie. Rękawy bluzy i nogawki spodni powinny być ściśnięte wokół nadgarstków i kostek.

4. Co robić w przypadku użądlenia?

– Przemyć wodą z mydłem,

– Zaaplikować antyhistaminowy spray/żel lub przyjąć leki antyhistaminowe (po konsultacji z lekarzem lub farmaceutą),

– Obłożyć miejsce lodem. Pomiędzy ranę, a lód należy coś włożyć np. higieniczny ręcznik,

– Jeżeli jesteś uczuleniowcem, miałeś uczulenia na ukąszenia owadów lub zostałeś użądlony w gardło, okolicę ust natychmiast skontaktuj się z lekarzem!

5. Ciekawostki o osach !

Gdy osa wyjmuje żądło, wydziela specyficzny zapach, który jest dla innych os „zaproszeniem” do ataku.

Agresje osy, poznaje się po jej głowie. Im więcej, na niej czarnych punkcików, tym osa bardziej agresywna – wg. dr Elizabeth Tibbetts z University of Michigan.

Osy z gatunku Dinocampus coccinellae, składają jaja w biedronkach! To jeszcze nic, na początku osa, składa jaja w pustych przestrzeniach w brzuchu biedronki. Przez 20 dni, larwa żywi się tkanką biedronki, następnie wierci dziurę w jej pancerzu, wychodzi na zewnątrz i tworzy kokon między nogami biedronki. Unieruchomiona biedronka, siłą rzeczy broni siebie i larwy. Jedynie 25% biedronek, wychodzi cało z tej opresji i wraca do normalnego życia! – odkryte przez naukowców z z uniwersytetu w Montrealu i Montpellier.

Sposoby na użądlenia z XV wieku:

Oblepienie malwowym liściem

Olejek laurowy

Ocet i sól wymieszane z miodem

Pomiot gęsi

W przeciwieństwie do potocznych sądów jad osy ma odczyn neutralny, a nie alkaliczny, pH 6.8-6.9, dlatego aplikacje z zasad nie są pomocne!

Jak walczyć z szczurami?

Szczur to gryzoń z rodziny myszowatych. W Polsce najbardziej znanymi są: szczur śniady (Rattus rattus), bądź wędrowny (Rattus norvegicus). Bez względu na to, z którym z przedstawicieli mamy do czynienia, jego wygląd (długi ogon, krótkie łapy, pociągły pysk i odstające uszy) budzi ogromny wstręt, u niektórych strach, a także obrzydzenie. Obecnie szczury zajęły już wszystkie tereny na Ziemi (pomijając tylko wysokie pasma górskie i tereny podbiegunowe). Przypuszcza się, że istnieje ich na świecie więcej, aniżeli ludzi, a ich liczebność wzrasta w ekstremalnym tempie (ok. 3 mln dziennie). Samica szczura potrafi rodzić do 6 razy w ciągu roku od 6-12 młodych osobników. Okres ciąży, to zaledwie 3 tygodnie.
W Polsce gryzonie te przebywają w dużych aglomeracjach, bogatych w liczne budynki z piwnicami, strychami, czy kanałami ściekowymi, skąd bardzo łatwo dostają się do prywatnych mieszkań i domów[1]. Żyją zawsze w otoczeniu człowieka

Zagrożenie

Oprócz takich czynników jak paskudny wygląd, jak i ogromne tempo rozmnażania gryzonie te przyczyniają się do ogromnych szkód gospodarczych w postaci niszczenia żywności, przegryzania instalacji elektrycznych (co może doprowadzić do pożaru, lub unieruchomienia komputerów), czy też niszczeniu towarów upraw poprzez mocz, krew, czy ślinę.
O wiele gorsze jest przenoszenie przez nich poważnych chorób, takich jak: wścieklizna, dżuma, dur szczurzy. Ponadto szczury są nosicielami bakterii, czy pcheł, jak pchła szczurza, czy śrubowiec mniejszy. To właśnie epidemia dżumy z XIV wieku wywołana właśnie przez pchły szczurze na terenie Europy spowodowała śmierć 80% populacji niektórych terenów.
Dodatkowo szczury (gryzonie te zawsze żyją gromadnie) potrafią zaatakować inne, większe od siebie zwierzęta gospodarcze – króliki, gęsi, czy małe prosięta. Kiedy gryzoń nie ma drogi ucieczki może podskoczyć na wysokość twarzy człowieka i go zaatakować.

Jak z tym walczyć?

W przypadku szczurów najważniejsze jest, by nie dopuścić, aby te zadomowiły się w naszym budynku, bądź obiekcie (tzw. szczuroszczelność techniczna obiektu). Resztki jedzenia należy składować w specjalnych, zamkniętych pojemnikach lub przeznaczonych do tego miejscach. Warto także kontrolować i czyścić drożność kanałów ściekowych oraz odgradzać obiekt od terenu zewnętrznego za pomocą np. metalowych siatek utrudniających dostęp szkodników z zewnątrz.
Jeżeli pomimo profilaktyki gryzonie te dostaną się już do naszego domu, czy mieszkania, najczęściej sięgamy po pułapki zatrzaskowe, niekiedy używając łapek na myszy, które nie są skuteczne. Mimo, iż taka łapka na szczury zabije jednego gryzonia, to po powstałym zanieczyszczeniu z krwi, czy sierści należy wezwać specjalistyczną firmę celem przeprowadzenia dezynfekcji. Zużytą łapkę wraz z martwym szczurem należy utylizować.
Kolejnym popularnym sposobem jest trutka na szczury. Należy rozkładać ją w miejscach, gdzie szkodniki były widziane, przy wejściach do budynku, miejscach takich, jak piwnice, czy strychy. Jeżeli także te sposoby zawodzą, to niezwłocznie należy wezwać fachowca, dysponującego szeroką gamą produktów biobójczych, m. in. silniejszymi truciznami, pułapkami lepowymi, czy trucizną w płynie.

Domowe sposoby na walkę ze szczurami

– szczuroszczelność
– odpowiednie składowanie resztek jedzenia, należycie je zabezpieczając
– naturalnym zabójcą szczurów jest kot, jednak z racji ciągłego dokarmiania i przesadnej troski, zwierzę to nie jest zainteresowane łapaniem szczurów
– można zainstalować specjalną barierę – siatkę wokół budynku, która zapobiega przedostaniu się „niechcianych gości” do budynku
– niektórzy stosują mieszankę z gotowanego ziemniaka z drobno pokruszonym szkłem
– popularne, a jednocześnie żartobliwe jest także stosowanie „maści na szczury”, którą smarując jego pysk powodujemy jego śmierć. Ironia w tej metodzie tkwi w tym, iż, by posmarować pysk szczura, musimy go najpierw złapać, a skoro osobnik zostanie już złapany, to korzystniej jest go humanitarnie zlikwidować.

Ze względu na wysoki poziom inteligencji tych stworzeń, zwalczanie ich domowymi metodami jest bardzo długotrwałe i często nie przynosi efektów

Czy wiesz, że…
– rodentofobia to lęk przed gryzoniami
– szczury wykazują się niesamowitą inteligencją, co ułatwia im przetrwanie, zdobywanie pożywienia, a nawet ochronę przed śmiercią

Rozpoznanie bytowania szczurów

Bardzo często poza naocznym dowodem bytowania szczurów, który przebiega obok naszych stóp nie traktujemy obecności tych gryzoni poważnie. Należy zwracać uwagę na takie czynniki, jak piski i tupotanie, czy szmery na poddaszu, dziwny i nieprzyjemny zapach w budynku, charakterystyczne odchody, wyglądem przypominające brązowe popularne cukierki – TicTac’i.
Także na zewnątrz obiektu czy budynku można zauważyć ślady bytowania gryzoni w postaci dziur w ziemi o kilkucentymetrowej średnicy, bez charakterystycznego kopca, jaki ma miejsce podczas obecności kretów, wygryzione otwory przy pokrywach kanalizacyjnych, zapadające się płytki chodnikowe, pióra po martwych ptakach itp.
Z racji ogromnej powagi problemu, jakim jest bytowanie szczurów, ich szybkie rozmnażanie oraz zagrożenia jakie ze sobą niosą, uprzedzając pytania naszych klientów postanowiliśmy nieco rozszerzyć temat dotyczący tych gryzoni.
W celu ograniczenia rozmnażania gryzoni corocznie na terenie całej Polski, Prezydenci poszczególnych miast ogłaszają „Akcję Deratyzacji”, której każdy właściciel lub użytkownik obiektu zobowiązany jest do przeprowadzenia takiej akcji.

Powszechna akcja deratyzacji

Mało kto zdaje sobie sprawę z tego, iż obowiązkowa akcja walki ze szkodnikami – szczurami jest corocznie ogłaszana przez Prezydenta danego Miasta, bądź Gminy.
Akcje te ogłaszane są na przełomie marca i kwietnia – tzw. wiosenna akcja deratyzacji oraz w okresie września i października – jesienna akcja deratyzacji.
Działania te są sprawdzane przez Sanepid oraz Straż Miejską, a brak ich stosowania grozi karami – najczęściej grzywną, bądź np. zamknięciem danego obiektu, ze względu na niestosowanie przepisów BHP.

Daty akcji deratyzacji na terenie miast w woj. śląskim w 2015r.:
Katowice: 20.04 – 11.05
Chorzów: 1.04 – 30.04
Mysłowice: 10-04.- 15.05
S-ce Śląskie: 2.04 – 30.04
Zabrze: 9.03 – 10.04
Tychy: 15.03 – 30.04
Mikołów: 15.03 – 15.04

Kto powinien przeprowadzać powszechną akcję odszczurzania?

Powszechną akcję odszczurzania powinien przeprowadzać każdy właściciel lub zarządca nieruchomości. Ważne jest, by taką akcję przeprowadzać systematycznie, rzetelnie i przede wszystkim masowo. Pojedyncze deratyzacje nie wytępią szczurów z danego terenu, jeśli pobliskie obszary będę niezabezpieczone.
[1] Istnieje przypadek gdzie mieszkanka Wrocławia zgłosiła obecność szczura w mieszkaniu, który wyszedł przez sedes na 4 piętrze.

Jakie zagrożenia niesie pasożyt gołębi - obrzeżek?

Obrzeżek gołębi – (Argas reflexus) swoim wyglądem przypomina pluskwę, bądź kleszcza. Ich głównymi żywicielami są ptaki przebywające na strychach, poddaszach, czy też wieżach kościołów, w szczególności gołębie, jaskółki, wróble, itp. Atakowanie tego dorosłego pasożyta jest bardzo łatwe – wbija się w ciało ptaka, spija krew (nawet przez 1 godz., najczęściej nocą), a następnie po pobraniu krwi samice chowają się w szczelinach, gdzie składają jaja – nawet do 700 szt.

Zagrożenia

Mogłoby się wydawać, że skoro obrzeżek gołębi atakuje ptactwo, to nas – jako ludzi, na pewno nie dotyczy. Nic bardziej mylnego. Kiedy obrzeżki nie mają dostępu do gołębi, które np. zostały wypłoszone z pomieszczeń, bądź w danym pomieszczeniu następuje remont, obrzeżki przechodzą na ciało człowieka – szczególnie nocą[1]. Medycynie znane są przypadki śmiertelne po ukąszeniach obrzeżków (np. 42-letni mężczyzna z Sosnowca). Obrzeżki mogą rozprzestrzeniać się po całym obiekcie poprzez otwory wentylacyjne, szpary w ścianach, pod parapetami, progami, w szczelinach ścian, mebli, podłóg.

Kiedy już zaatakują ciało człowieka, pojawia się czerwona plama, a następnie pęcherzyk. Po krótkim czasie widac już opuchliznę oraz pojawia się swędzenie. Osoby wrażliwe, uczulone, mogą męczyć duszności, zawroty i bóle głowy, biegunki itp. Przypuszcza się, że te pasożyty mogą przyczyniać się do takich schorzeń, jak:

– wirusowe kleszczowe zapalenie mózgu,

– borelioza,

– salmoneloza.

Jak z tym walczyć?

Przede wszystkim nie należy hodować gołębi w pomieszczeniach pobliskich mieszkań, czy domów. Nie należy ich także dokarmiać na takich terenach. Jeżeli obrzeżki zostaną już wykryte w danym pomieszczeniu – najpierw wypłaszamy ptactwo, kolejno uszczelniamy okienka strychowe za pomocą siatek, bądź szyb, a następnie – niezwłocznie należy opryskać posadzkę i ściany za pomocą specjalnych dezynsektantów. Niepokojący jest także fakt, iż na terenie Śląska występowanie obrzeżka gołębiego jest bardzo częste, stąd należy zwrócić uwagę na uszczelnianie szpar przy oknach, drzwiach, usuwanie gniazd ptaków na balkonach, a także zabezpieczenie okienek dachowych na strychu.

Domowe sposoby na walkę z obrzeżkami:

Oprócz przytoczonych powyższych przykładów warto pamiętać o porządku na strychach – ilość niepotrzebnych przedmiotów i zagracenie pomieszczenia zwiększa ilość zakamarków, w których nie tylko obrzeżki, ale wiele innych pasożytów może się zagnieździć.

Problem z molami.

Mole należą do szkodników aktywnych przez cały rok. Dostają się do naszych domów z zewnątrz przez okna, bądź drzwi np. od sąsiada. Zagnieżdżając się w miesz-kaniu wybierają miejsca trudnodostępne, zaciemnione, w których człowiek często nie sprząta albo po prostu tam nie zagląda.

Najczęściej spotykamy dwa gatunki moli:

– odzieżowe

– spożywcze

Mole odzieżowe są mniejsze i jaśniejsze od swoich „spożywczych braci”. Obierają sobie za cel ubrania, najczęściej wełniane, wygryzając w nich dziury, strzępiąc i namnażając się bez końca, mimo iż w ogóle ich nie spożywają. Wygryzione dziury w ubraniach to twór gąsienic, czyli larw moli.

Mól spożywczy – znacznie większy i ciemniejszy – obiera sobie za żerowisko naszą spiżarnię i kuchnię, miejsca przechowywania takich produktów, jak mąki, kasze, ryże, grzyby suszone, bakalie, orzechy, herbaty, a nawet czekoladę – jednym słowem wszystkie te produkty, które po otwarciu są słabo zabezpieczone. Dorosły osobnik – motyl – składa jaja bezpośrednio na produktach, którymi później żywią się larwy.Konsumując nasze produkty, młoda larwa pokrywa i zwija go w niewielkie grudki oprzędami, czyli małymi pajęczynkami. Jest to znak, że larwy zaatakowały naszą spiżarnię.

Czy wiesz, że…

– pot ludzki zawiera: tiaminę oraz ryboflawinę – związki, którymi żywią się mole, ze względu na witaminę B oraz związki azotowe potrzebne do wzrostu i rozwoju tych szkodników

– najbardziej znany mól spożywczy to mklik mączny, natomiast odzieżowy to mól włósienniczek

Zagrożenia:

Bez względu na to, czy mamy do czynienia z molami spożywczymi, czy też ubraniowymi, są to szkodniki, z którymi trzeba walczyć niezwłocznie po ich zaobserwowaniu. Każda zwłoka to tak naprawdę strata naszych pieniędzy w postaci konieczności zakupu nowych produktów spożywczych, bądź ubrań.

Mole spożywcze przebywając w miejscach kuchennych żerują na wszelkich produktach spożywczych, jednocześnie je zanieczyszczając, co czyni je niezdatnymi do dalszego spożywania, bądź użytku. W konsekwencji wszystkie zasoby muszą zostać wyrzucone.

Z kolei mole ubraniowe dziurawią nasze ubrania, które w konsekwencji muszą zostać oddane do reperacji, bądź zostać wyrzucone z racji nieprzydatności do ich korzystania. Pomimo takich działań larwy moli ubraniowych – często niewidoczne gołym okiem wciąż mogą jeszcze przebywać w ubraniach i dalej je niszczyć.

Jak z tym walczyć?

„Lepiej zapobiegać niż leczyć” – to hasło doskonale obrazuje postępowanie w przypadku walki z molami. Okres wiosenny sprzyja wietrzeniu i sortowaniu ubrań, przeglądzie szaf. Należy wieszać na wieszakach tylko jedną rzecz, bądź przechowywać ja w pokrowcach. Wskazane jest także prasowanie części garderoby.

Podobnie sprawa ma się w przypadku produktów spożywczych. Częsty ich przegląd, odpowiednie składowanie na pewno wyeliminują prawdopodobieństwo pojawienia się tych szkodników. Ponieważ żarłoczne są tylko larwy moli, ważne jest by w czasie obserwacji pierwszych latających osobników rozpocząć dezynsekcję w domu. Bardzo dobrze spisują się specjalne pułapki lepowe z atraktantem (przynętą). Są odrębne feromony na mole spożywcze, a inne na mole odzieżowe, dlatego ważne jest wstępne określenia rodzaju szkodnika. Pułapki lepowe przerywają cykl biologiczny tych owadów. Najbardziej skutecznym środkiem pozbycia się moli jest systematyczne utrzymywanie czystości i wietrzenie mieszkań.

Domowe sposoby na walkę z molami:

– mole nie lubią zapachu: igły sosnowej, kamfory, gazet, mydła, lawendy, skórki ususzonej cytryny, dlatego można rozłożyć w szafach, bądź szafkach kuchennych niektóre z tych rzeczy by je odstraszyć, ale to nie zwalczy już istniejących insektów.

– szafki można przemyć wodą z octem, bądź z zastosowaniem popularnego środka – Domestos – gdyż zawarte w preparacie związki chlorowe niszczą jaja i larwy drobnych owadów.

Jeśli domowe sposoby zawiodą – lepiej wezwać fachowca.

Sposoby na kleszcze.

Kleszcze to pajęczaki, a ich podgromadą są roztocza. Te około 15 mm-owe owady posiadają 4 pary odnóży i uzębiony, podłużny narząd gębowy, przystosowany do wszczepiania się w ciało żywiciela oraz do ssania jego krwi.
Szacuje się, że tych pasożytów jest aż 850 gatunków, jednak w Polsce najbardziej znane są 3:
-kleszcz pospolity
– kleszcz łąkowy
– obrzeżek gołębi
Kleszcze najczęściej żerują na ciałach zwierząt, takich jak: myszy polne, zające, krowy, psy, jednak ludzka krew to także ich dobre pożywienie.
Samica kleszczy w ciągu roku potrafi złożyć ok. 3000 jaj, a że liczba drapieżników zjadających kleszcze maleje, toteż pasożyty te stanowią coraz większe zagrożenie.
Zagrożenia
Badania laboratoryjne wykazały, iż ok. 10 – 15 % badanych osobników kleszczy jest zarażonych wirusem zapalenia mózgu, krętkami boreliozy, czy innymi chorobami takimi, jak: anaplazmoza, i tularemia.
Dodatkowo należy pamiętać, że kleszcze czekają na swojego żywiciela w miejscach, gdzie ten może się pojawić – na skraju ścieżek, czy poboczach. Swojego żywiciela wyczuwają za pomocą temperatury jego ciała, a nawet wydychanego CO2.
Jak z tym walczyć?
Nie ma bardziej skutecznego sposobu na uniknięcie zagrożenia ze strony kleszczy, jak ich unikanie. Jednak wiązałoby się to z ogranicze-niem wychodzenia z domu praktycznie do minimum, co także nie zagwarantowałoby nam 100%-ego bezpieczeństwa.
Jeżeli wybieramy się na spacer, wysmarujmy ciało ogólnodostępnymi preparatami odstraszającymi kleszcze.
Zakładajmy okrycia z długimi rękawami, nogawkami, a przede wszystkim kapelusz – to utrudni wtargnięcie kleszcza na nasze ciało.
Jasny kolor ubrań pomoże w zauważeniu robactwa.
Starajmy się spacerować środkami ścieżek, najlepiej w godzinach południowych, kiedy to aktywność tych pasożytów jest najmniejsza
Po każdym powrocie ze spaceru konieczny jest przegląd ciała przed ewentualnym ukąszeniem kleszcza, szczególnie w okolicach pachwin, pod kolanami, w zgięciach łokci, za uszami, w okolicach włosów.
Jeżeli już dojdzie do takiej sytuacji, że kleszcz nas ukąsił, nie wolno popadać w panikę.
Usunięcie kleszcza jest bardzo łatwe – należy pęsetą chwycić ciało pasożyta jak najbliżej skóry, ucisnąć z odpowiednią siłą (jeżeli zrobimy to za mocno, zgnieciemy jego ciało), a następnie energicznym i lekko obrotowym ruchem pociągnąć do góry.
To jednak nie wszystko – po usunięcia kleszcza z naszego ciała konieczna jest jego niezbędna obserwacja przez okres nawet miesiąca. Jeżeli w tym czasie na naszym ciele w okolicach ukąszenia pojawi się zaczerwienienie, swąd, a oprócz tego pojawi się gorączka lub bóle głowy – należy niezwłocznie udać się do lekarza.

Jedyną obroną przed boreliozą jest nasza ostrożność, jednak przed wirusowym zapaleniem mózgu możemy się zaszczepić.
Domowe sposoby na walkę z kleszczami:
Warto zauważyć, że walka z kleszczami polega na tym, by nie dopuścić ich wtargnięcia na nasze ciało. A przed tym zabezpieczy nas:
– wysmarowanie ciała olejkiem eterycznym na bazie tymianku, szałwii lub goździków
– wkładanie do kieszeni suszonej lawendy, czy eukaliptusa, których zapach odstrasza kleszcze`
– stosowanie wszelkiego rodzaju maści rozgrzewających
Czy wiesz, że…
– wg Dziennika Gazeta Prawna w I kwartale 2015 r. na boreliozę zachorowało 3 tys. osób, natomiast prawie 14 tys. zachorowało w 2014 r.
– największą aktywność kleszcze wykazują rano oraz wieczorem
– ukąszenie kleszcza oraz wysysanie krwi z ciała osobnika jest nieodczuwalne, gdyż kleszcz, wraz z ukłuciem, wstrzykuje do ciała neurotoksyny znieczulające ukłucie
– stosowanie perfum lub pachnących kosmetyków na wieczorne spacery to znakomity wabik na kleszcze

Jak walczyć z komarami?

Komary (z łac. Culicidae) to owady z rzędu muchówek. Jego podłużne ciało o dł. kilku mm wyposażone jest w skrzydła, 3 pary odnóży oraz aparat gębowy kłująco-ssący, za pomocą którego zdobywa pożywienie.

Różnica pomiędzy samicami, a samcami tych owadów jest taka, że samice żywią się krwią zwierząt stałocieplnych potrzebnej do prokreacji, natomiast samce spożywają nektar kwiatów. Najczęściej wyruszają one na żer rano, bądź wieczorem.

Komary rozwijają się w środowisku wodnym. Szczególnie wieczorami możemy je spotkać na terenach jezior, stawów i rzek, gdyż jest to doskonałe miejsce do składania jaj.

Rozwój tych owadów jest zależny od środowiska w jakim się znajdują. Jedne mogą rozwinąć się w kilka dni, inne pokolenia mogą to robić nawet przez rok.

Komary w szczególności zamieszkują tereny tropikalne, jednak ich bytowanie przenosi się na północ globu, w wyniku czego w Polsce znanych jest już ok. 50 gatunków tego owada.

Zagrożenie

Mimo, iż w Polsce komary nie stanowią większego zagrożenia zdrowia, czy życia ludzi, należy pamiętać, że reakcje alergiczne organizmu na ukłucia mogą być nieoczekiwane.

Swąd, opuchlizna zaczerwienienie, czasami pieczenie, to najczęstsze objawy po ukąszeniu komarów, które powodują dyskomfort w samopoczuciu, a nawet prowadzą do wystąpienia gorączki.

Poza tym owady te są bardzo dokuczliwe podczas wieczornej biesiady ze znajomymi na tle natury, czy w momencie zasypiania nocą.

Warto wiedzieć, że inne gatunki tych owadów, szczególnie w krajach tropikalnych roznoszą takie poważne choroby, jak: malaria, żółta febra, dirofilaroza, denga, czy zapalenie opon mózgowych.

Jak z tym walczyć?

Z pewnością pełne liczenie na naturalnych eliminatorów tych owadów (ryby oraz inne owady wodne żywią się larwami, natomiast nietoperze, ptaki i większe owady spożywają dorosłe osobniki komarów) nie przyniesie sukcesu.

Aby uniknąć przedostania się owadów do mieszkania, czy domu, warto zainstalować w nich moskitiery w otworach okiennych i drzwiowych.

Na rynku dostępne są specjalne urządzenia elektryczne, które uwalniają odpowiedni preparat odstraszający komary. Oprócz niego można zaopatrzyć się w specjalne pojemniki aerozolowe..

Jeżeli plaga komarów jest na tyle duża i uciążliwa, że wszelkie metody zawodzą, warto wezwać specjalistyczny Zakład DDD, który za pomocą oprysku wyeliminuje problem bytowania komarów.

Domowe sposoby na walkę z komarami:

Przede wszystkim należy unikać wieczornych spacerów, szczególnie na terenach wodnych i podmokłych.

Jeżeli już wybieramy się na tego typu spacery, warto zadbać o jasny, lekki ubiór zakrywający całe ciało, które wcześniej lepiej wysmarować preparatami odstraszającymi owady.

Najbardziej znaną metodą na walkę z komarami jest są nasze ręce, bądź plastikowe klepaczek na owady (obecnie na rynku są dostępne także elektryczne przyrządy tego typu).

W razie ukąszenia, miejsce należy posmarować ogólnodostępnymi żelami, łagodzącymi obrzęk

Gałązka pomidora, zapach bazylii, wanilii, czy eukaliptusa odstrasza komary.

Można także nasmarować ciało olejkami o zapachu miętowym lub pomarańczowym.

Rośliny odstraszające komary to:
– Surmia bignoniowa
– Kocimiętka Faassena
– Plectranthus

(Rośliną, która żywi się m. in. komarami jest muchołówka).

Czy wiesz, że…
– czynnikiem zwabiającym komary jest wydychany dwutlenek węgla kwas mlekowy oraz składniki potu

– w momencie ukłucia komar wstrzykuje kropelkę śliny, która oprócz zapobiegnięcia krzepnięcia krwi powoduje swąd, zaczerwienienie oraz opuchliznę

-ilość pobranej krwi przez komarzycę przewyższa jej wagę ciała dwu- a czasami nawet trzykrotnie

Jak pozbyć się ryjówki?

Ryjówka aksamitna (łac. Sorex anareus) to malutkie stworzenie z rodziny ryjówkowatych. Jej wielkość to zaledwie kilka centymetrów, długość ogona wynosi ok 3 – 4 cm, co czyni ją jednym z najmniejszych ssaków na Ziemi. Jej charakterystyczną cechą jest podłużny ryjek. Waży zaledwie od kilku do kilkunastu gramów. Ryjówka ma bardzo delikatną sierść, której ubarwienie uzależnione jest od położenia geograficznego oraz sezonu (w okresie letnim jest prawie czarna, natomiast w okresie zimowym zmienia swą barwę na brunatną). Ryjówki aksamitne są popularne praktycznie w całej Europie oraz północnej Azji.

Swoje podziemne schrony buduje w bardzo różnorodnych miejscach, jednak najczęściej są to tereny leśne, ogrody, łąki, pnie drzew. Można ją także spotkać nieopodal osiedli ludzkich i też na terenach działkowych. Ryjówka bardzo uważnie strzeże swojego terytorium, znakując je zapachowo. Jest agresywna do swoich rodzimych osobników. Mimo, iż porusza się po, to potrafi też doskonale pływać.

Ze względu na jej niesamowite tempo przemiany materii, ryjówka zmuszona jest do żerowania przez całą dobę (większą aktywność stwierdza się nocą). Odżywia się głównie owadami oraz ślimakami, małymi żabami, czy też dżdżownicami, a w okresie zimowym nasionami drzew. Ze względu na swą owadożerność jest pożyteczna i objęta ochroną!

Gdyby jednak zaburzały one pracę danej firmy (u której wymagany jest wysoki poziom higieny sanitarnej) znajdującej się na terenie bytowania ryjówek, należy traktować je jako szkodniki i dokonać wszelkich działań, by humanitarnie je wypędzić.

Ten malutki ssak jest w stanie zjeść nawet 100 -150% masy swojego ciała, odżywiając się średnio co 2-3 godziny.

Okres rozrodczy ryjówek trwa od kwietnia do października, kiedy to samce intensywnie poszukują swoich partnerek. Bardzo często dochodzi wtedy między nimi do walk.

Ciąża samicy trwa ok. 3 tygodni, a po tym okresie na świat przychodzi nawet do 10 osobników, które po okresie 21 dni opuszczają swoje gniazdo.

Jak z nią walczyć?

Z racji, iż ryjówka jest bardzo pożytecznym stworzeniem, gdyż żywi się wieloma owadami, nie można jej zwalczać lecz odstraszać.

Dobrym sposobem jest stosowanie żywołapek, gdyż dzięki nim nie dopuścimy do wtargnięcia tego stworzenia do obiektu (złapane osobniki należy wypuścić z dala od zabudowań).

Naturalnymi wrogami ryjówek są puszczyki, lisy, kuny oraz sowy.

Można zastosować również bardziej humanitarne warianty i zimą, podobnie jak dokarmia się ptaki, można na terenach odległych od naszego obiektu i innych zabudowań wystawiać żywność.

Profilaktyka w postępowaniu z ryjówkami:

– wcześniej wspominane stosowanie żywołapek

– przy urządzaniu ogrodu warto pamiętać o umieszczeniu metalowej siatki w gruncie na głębokości kilkunastu centymetrów

– uprawianie roślinności w ogrodach, powoduje użyźnianie gleby, a tym samym niszczenie tuneli.

Czy wiesz, że…
– Ryjówka nie zapada w sen zimowy

– Jeżeli ssak ten nie otrzyma pokarmu do 10 godzin – ginie

– Z racji swojego wyglądu, często mylona jest z myszą, bądź badylarką

– Ryjówki żyją ok 2 lat, i przez cały ten okres praktycznie poszukują pożywienia, które konsumują

– Podczas zagrożenia ryjówka wytwarza, poprzez gruczoły skórne wydzielinę, która zniechęca napastnika do ataku. Wprawdzie nie śmierdzi tak jak np.: wydzielina skunksa, jednak jest równie skuteczna

Sposoby na roztocza.

Roztocza (łac. Acari.) należą do rzędu pajęczaków. Są to stworzenia o wielkości od 0,1 mm do 30 mm. Posiadają one aparat gębowy służący do gryzienia lub ssania, a cechą wspólną z innymi pajęczakami jest to, że maja one zrośnięty głowotułów z odwłokiem.

Liczebność gatunkowa tych pajęczaków może wynosić nawet 30 tys., jednak wiele z nich nie zostało jeszcze określonych. Samice tych stworzeń mogą znosić Nawet 1000 jaj, a ich okres rozrodczy to czas od sierpnia do listopada.

W obecnych czasach roztocza zamieszkują już każdy teren Ziemi, wraz z terenami polarnymi.

Nie ma miejsca, gdzie nie bytują roztocza, przede wszystkim: w łóżkach, dywanach, kocach, pluszowych zabawkach, ręcznikach, ubraniach, zakurzonych powierzchniach mebli, itp.

Wilgoć, ciepło, złuszczony naskórek, pokojowa temperatura – to czynniki, które sprzyjają namnażaniu się roztoczy (jedne z badań pokazały, iż na łóżku może być aż 2 miliony tych osobników).

Zagrożenia

Głównym zagrożeniem ze strony roztoczy są alergeny, a dokładniej wszechobecne w powietrzu ich odchody, które zawierając białko.

Dodatkowo niektóre gatunki mogą przenosić choroby, bądź są np. szkodnikami w magazynach.

Powodują przede wszystkim reakcje alergiczne, są w szczególności niebezpieczne dla małych dzieci, astmatyków, czy też osób z wrażliwą skórą.

U osób uczulonych mogą powodować wysypkę na skórze, suchy kaszel, zapalenie spojówek, katar sienny.

Jak z tym walczyć?

Z racji tego, że roztocza są obecne praktycznie wszędzie, walka z nimi jest bardzo trudna. Poza tym stale złuszczający się ludzki naskórek, sprzyjająca pokojowa temperatura, suche powietrze związane z centralnym ogrzewaniem – stanowią dodatkowe utrudnienia.

Przy stosowaniu środków czystości, służącymi do zachowania porządku w domu, czy mieszkaniu, warto zaopatrzyć się w środki służące do dezynfekcji i dezynsekcji.

Kiedy osoba jest uczulona na kurz, warto skontaktować się z alergologiem i zastosować odczulanie

Specjalistyczne zabiegi walki z roztoczami polegają na ozonowaniu pomieszczenia, zastosowaniu oprysku środkami chemicznymi o formulacji mikro-kapsułkowej lub użyciu komory dezynfekcyjnej zwalczającej roztocza za pomocą ciepłego powietrza powyżej 600C

Profilaktyczne sposoby na roztocza

– Częste i dokładne sprzątanie, w szczególności łóżek, szafek, podłóg itp.

– Do odkurzania najlepiej stosować odkurzacze z wodnym filtrem lub filtrem HEPA

– Często wietrz mieszkanie, szczególnie okresie zimowym, na okres co najmniej 7 min.

– Nie susz prania w mieszkaniu, gdyż wilgoć w pokoju sprzyja namnażaniu się roztoczy

– Używaj pokrowców na łóżko i pościele

– Pluszowe zabawki włóż do zamrażalnika

– Przy sprzątaniu używaj mokrych szmat i prześcieradeł, które znakomicie będą przyciągały kurz

– Zmieniaj pościel i pokrycia na poduszki co najmniej raz na tydzień

– W okresie silnych mrozów i dużych upałów wystawiaj na zewnątrz pościele i ubrania

– Unikaj pierza i dywanów z dużym włosiem

– Pozbądź się z mieszkania i domu zbędnych przedmiotów, które gromadzą kurz

– Umieść wszystkie książki w zamykanych szafkach

– Nie sprzątaj w obecności innych osób, a w szczególności dzieci

– Po dokładnym sprzątaniu pozostaw swobodnie pomieszczenie na okres jednej godziny, zanim zaczną w nim przebywać ludzie.

Jak pozbyć sie kuny?

Kuny to drapieżne ssaki z rodziny łasicowatych.

Można je spotkać praktycznie w całej Europie oraz w tych rejonach Azji, gdzie utrzymuje się korzystna temperatura klimatu umiarkowanego.

W Polsce bytują na terenie całego kraju gdzie najczęściej przebywa wśród ludzkich siedzib, w małych i dużych miastach oraz w lasach. Zwierzęta te bardzo lubią dzielnice miast w pobliżu lasów i domki letniskowe na terenie Podbeskidzia. Można spotkać 2 przedstawicieli tego gatunku: kunę domową (Martes foina) oraz kunę leśną (Martes martes).

Mimo, iż są bardzo do siebie podobne: nieco ponad 1 kg wagi, smukłe ciało o długości ok. 50 cm, mała głowa, puszysty ogon – to można je odróżnić, za pomocą plamy, która w kolorze białym występuje u kuny domowej, natomiast w kolorze żółtym, bądź pomarańczowym u kuny leśnej.

Drapieżnik ten żyje ok. 9 lat, a żywi się owocami, ptakami, ich jajami, żabami, nietoperzami itp. Duża rolę odgrywa w zwalczaniu myszy oraz szczurów, jednak wyrządza szkody w tych gospodarstwach, gdzie hoduje się drób.

Okres rui przypada wczesną wiosną i w środku lata. Wtedy to są najbardziej hałaśliwe. Kuny stają się w pełni dojrzałe po okresie 2 lat od narodzin.

Zagrożenia

Kuny bardzo często bytują w pomieszczeniach suchych i ciepłych, stąd widuje się je na poddaszach domków jednorodzinnych, pomieszczeniach gospodarczych, szopach, piwnicach, a nawet pod maskami samochodów. To właśnie w tych miejscach przyczyniają się do zniszczeń termoizolacji, instalacji elektrycznej, konstrukcji drewnianej, a w przypadku samochodów, do zniszczeń wszelkich przewodów instalacyjnych.

Oprócz tego kuna wywołuje straszny hałas, podczas swojego nocnego buszowania, pozostawia wiele odchodów i śliny, a dodatkowo wydziela bardzo nieprzyjemny zapach.

Jak z tym walczyć?

Naturalnymi wrogami kun są psy, lisy, wilki oraz borsuki, jednak trudno wyobrazić sobie hodowlę tych zwierząt, by pozbyć się szkodnika z domu.

Kolejnym utrudnieniem jest fakt, iż szkodnik ten jest chroniony. Należy zatem znaleźć taki sposób, by nie dopuścić do wtargnięcia tego ślicznego szkodnika do obiektu, bądź, w przypadku gdy się zadomowił, skutecznie go wypłoszyć.

Do zabezpieczenia wszelkich otworów w domu może posłużyć specjalna metalowa siatka z małymi otworami oraz kolce, używane także do odstraszania ptaków, umieszczane w rynnach.

Bardzo skuteczne jest również montowanie pułapek żywołownych ze specjalną przynętą, która wabi te osobniki. Należy jednak pamiętać, iż ze względu na ochronę kun, po ich złapaniu należy ją wywieźć w bezpieczne miejsce z dala od domu, co najmniej kilka kilometrów.

Istnieją również specjalne urządzenia emitujące ultradźwięki które odstraszają kuny.

Sposoby na kunę:

– Aby zabezpieczyć obiekt przed wtargnięciem kun, można wokół niego umieścić psią sierść (po wyczesaniu), bądź odchody tygrysa, czy lwa (uzyskane z ZOO), gdyż tych zwierząt kuny po prostu się boją

– Istnieją także na rynku specjalne aerozole, których zapachy odstraszają te szkodniki

– Bytujący na podwórzu pies może przyczynić się do odstraszania kun, bądź ich wykrycia

– Dobrze jest też przyciąć rozłożyste drzewa w pobliżu domostw, aby kuny nie mogły z nich się dostać na dach, balkon.

– Innym ze sposobów, by przepłoszyć kunę może być nastawienie na poddaszu w nocy głośnej muzyki, która zniechęci ssaka.

Czy wiesz, że…

– Inną nazwą kuny domowej jest kamionka, natomiast kuny leśnej – tumak

– Kuny są zwierzętami bardzo wrażliwymi na zapach, stąd przy stosowaniu jakiegokolwiek rodzaju żywołapek na te szkodniki oraz różnych przynęt należy być szczególnie uważnym, by nie pozostawić zapachu ludzkiego na tych przedmiotach

– Jednymi z ulubionych pożywień kun są jajka, które często można wykorzystywać jako przynęty

NA WESOŁO:

Rozmawiają ze sobą 2 kuny:

– Wiesz co? Chyba złożę skargę do jednej z firm produkujących termoizolację…

– Niby dlaczego?

– Od kilku miesięcy muszę ją doprawiać, bo strasznie straciła na smaku.

Coś więcej na temat kretów

Kret europejski (Talpa europaea) to owado– i mięsożerny ssak z rodziny kretowanych, w szczególności żywiący się dżdżownicami i pędrakami, które potrafi wytropić przez kilkucentymetrową warstwę ziemi.

Ssaki te można spotkać na terenie praktycznie całej Europy oraz Azji Środkowej. W Polsce najczęściej zamieszkuje pola, gleby bagienne, łąki, zielone tereny domów jednorodzinnych itp.

Głowa ssaka jest mała i podłużna. Kret pokryty jest lśniącą czarną sierścią. Przednie łapy ssaka mają charakter „łopatowaty” – służący do drążenia tuneli.

Ciało kreta ma długość kilkunastu centymetrów. Dodatkowo jego oczy są niewrażliwe na światło, a jego uszy są pokryte specjalnym fałdem skórnym, który zapobiega dostawaniu się sypkiej ziemi do narządów. Mimo tego ma bardzo dobry słuch i doskonale wykrywa drgania.

Po ok. 3-4 tygodniach od kopulacji, samica rodzi od 2 do 7 małych, które swą dojrzałość płciową uzyskują po okresie roku. Dorosły kret żyje ok. 3 lat.

Podczas cyklu dobowego kret przez 4 godziny bardzo aktywny, z kolei na kolejne 3-4 godziny zapada w głęboki sen.

Zagrożenia

Tak naprawdę krety nie stanowią zagrożenia dla mieszkańców miast, czy też blokowisk. Ogromnym utrapieniem są jednak dla posiadaczy domów jednorodzinnych, boisk piłkarskich, pól golfowych, wielbicieli ogrodów, czy też działkowców. To właśnie na tych obszarach krety drążą tunele, niszcząc tym samych glebę, powodując obumieranie roślin ze względu na przegryzanie korzeni oraz czyniąc z idealnie pielęgnowanego, równego terenu trawistego przed domem, czy też na działce prawdziwe pobojowisko wypełnione kretowinami.

Jak z tym walczyć?

Przystępując do walki z kretami należy pamiętać, iż zwierzę to jest objęte częściową ochroną. Wszędzie tam, gdzie bytuje ssak i nie są to tereny ogrodowe, uprawne, obiekty sportowe, konstrukcje hydrotechniczne, czy też lotniska, krety nie mogą być zwalczane.

Jeżeli jednak kret wkroczy na nasz teren działkowy, czy też na nasz ogród, należy podjąć wszelkie działania, by nie dopuścić do zniszczenia roślin, bądź trawników.

Jedną ze specjalistycz-nych metod jest zastosowanie środka chemicznego wokół ogrodu, czy też sadzawek, który wytwarza silny i specyficzny zapach, odstraszający ssaka.

Bardzo skuteczne w łapaniu żywego osobnika są tzw. kreciołapki. Po zakupie należy postępować wg zaleceń producenta i umieszczać pułapki w świeżo wykopywanych kopcach.

Świece dymne umieszczane we wszystkich korytarzach jednocześnie, wytwarzające drażniący dym z pewnością mogą przyczynić się do skutecznego wypłoszenia kreta.

Najpewniejszym sposobem, by krety nie buszowały na naszym terenie jest pozbawienie ich żywności, czyli pędraków i gąsienic bytujących w glebie. Dlatego też wczesną wiosną można wykonać oprysk ziemi specjalistycznymi preparatami o działaniu wgłębnym, które zwalczają pędraki i gąsienice na cały sezon. W wyniku tego krety nie wtargną na nasz teren, gdyż nie będzie tam pożywienia.

Profilaktyka na kreta:

– montaż metalowej siatki pod trawnikiem na głębokości 10-15 cm przed projektowaniem ogrodu

– montaż metalowej siatka pionowo wkopanej wzdłuż ogrodzenia

– warto pod trawnikiem zastosować podłoże z gruzu lub kamieni

– umieszczanie w kopcach, bądź tunelach urządzeń emitujących dźwięki odstraszające krety

– podobne do powyższego własnej roboty odstraszacze można zbudować z metalowych prętów, puszek, butelek plastikowych lub wiatraczków

– zasadzenie roślin czosnku, aksamitki, czy bazylii, które swoim zapachem odstraszają kreta

– do tunelów kreta lub kopców można wlać wodny kompost z bazylii, gałązek żywotnika i aksamitki, bądź umieścić w nich ząbki polskiego czosnku

– licząc na szczęście można w momencie wydostawania się na zewnątrz kreta wydobyć go za pomocą łopaty

Czy wiesz, że…

– Widoczne kopce kreta o poranku są efektem działań i polowań tego ssaka w nocy i wczesnym rankiem

– Krety, by móc oddychać pod ziemią, w taki sposób budują tunele, by wytwarzał się lekki wiatr (poza tym posiadają bardzo duże płuca i ogromną ilość czerwonych krwinek przenoszących tlen)

– Kiedy kret napotka w korytarzu na innego kreta, dochodzi między nimi do walki

Szkodniki drewna - czy coś można z nimi zrobić?

Szkodniki drewna należą do grupy owadów – ksylofagów – owadów żywiących się drewnem, naruszając jego strukturę.

Najbardziej znane szkodniki drewna, to:

– Kołatek domowy
(Anobium punctatum)
Kiedy uderza w twarde drewno przypomina to kołatanie

– Tykotek pstry
(Xestobium rufovillosum)
Często atakuje drewno wilgotne

– Kołatek uparty
(Anobium pertinax)

Gdy żeruje wydaje głośne dźwięki

– Spuszczel pospolity
(Hylotrupes bajulus)
Żyje nawet 7 lat

– Trzpiennik sosnowiec (Sirex noctilio)

Niewiele mniejszy od zapałki

– Wyschlik grzebykorożny
(Ptilinus Pecticornis)

O imponujących odnóżach

Głównym niebezpiecznym czynnikiem, na który narażone jest drewno, obok czynników atmosferycznych, grzybów i bakterii, są właśnie owady.

Część z nich gnieździ się w tych konstrukcjach, gdzie panuje wysoka temperatura, są to więźby dachowe, belki lub słupy ścian południowych., meble drewniane, podłogi.

Należy zatem pamiętać, że bez względu na wszystko, każde drewno musi zostać zabezpieczone, gdyż z biegiem czasu może zostać zaatakowane przez szkodniki.

Na składowiskach drewna mogą występować zarówno te szkodniki, które zostały przywiezione z lasu, jak również te, które są szkodnikami gotowych wyrobów np. od stolarza.

Zagrożenia

Przede wszystkim jest to niszczenie konstrukcji drewnianych Pierwsze oznaki niszczenia drewna widoczne mogą być już po kilku miesiącach. Owady żywiące się drewnem drążą tzw. chodniki, które wpływają na obniżenie wytrzymałości całej konstrukcji.

Dodatkowo mogą one zamieszkiwać szafy, komody, podłogi drewniane.

Jak z tym walczyć?

Istnieje wiele sposobów na walkę z owadami zamieszkującymi wszelkie konstrukcje drewniane:
– mechaniczne – oczyszczanie elementów za pomocą szczotki drucianej

– chemiczne – powlekanie elementów odpowiednimi insektycydami

– za pomocą wprowadzania środka owadobójczego w otwory poprzez wysokie ciśnienie

– wykorzystując nawiew gorącego powietrza do pomieszczeń, uprzednio je uszczelniając

– bardziej specjalistyczne metody wykorzystują pole elektryczne, ultradźwięki, promieniowanie jonizujące, bądź mikrofale

Czy wiesz, że…

– Aktywność szkodników drewna opisał A. Mickiewicz w IV cz. Dziadów

Zawalcz z pchłami.

Pchły (Siphonaptera, Aphaniptera) są owadami zaliczanymi do grona owadów uskrzydlonych. Ich wielkość waha się od 1 mm do nawet 8 mm. Ciało wyposażone jest w długie odnóża i w aparat kłująco-ssący. Barwa tego insekta jest ciemna, ciało pokryte jest twardym oskórkiem, a całość tego gatunku należy do zewnętrznych, kosmopolitycznych pasożytów zwierząt. Obecnie znanych jest ponad 2 tys. gatunków pcheł, z których najbardziej znane są:

– pchła ludzka (Pulex irritans)
– pchła psia (Ctenocephalides canis)
– pchła kocia (Ctenocephalides felis)
– pchła szczurza (Xenopsylla cheopis)

Pchły żywią się krwią i potrafią jej spożyć nawet 20 razy więcej niż ważą. Dzięki temu samice mogą składać jaja (nawet do 2000 szt. podczas swojego życia). Jaja składane są na sierści zwierząt, które kolejno są zrzucane przez osobnika w miejscach jego przebywania. Kokony, w których przebywają niedojrzałe formy pcheł są bardzo odporne na niskie temperatury oraz wilgoć, a larwy mogą przeżyć w takim stanie nawet do kilku miesięcy.

Warto zauważyć, iż jeżeli na ciele psa lub kota zostaną zauważone dorosłe osobniki pcheł, to tak naprawdę stanowi to tylko 5% całej populacji insektów. Reszta – 95% znajduje się w miejscach przebywania pupila, czyli kojcu, klatce itp.

Larwy żywią się odchodami starszych osobników, zluszczonym naskórkiem żywiciela, oraz wszelkimi szczątkami organicznymi. Przebywają w zakamarkach, takich, jak: dywany, szczeliny przy panelach, bądź wykładzinie, meblach, a nawet w suchych piwnicach, gdzie przebywają bezpańskie koty itp.

Pchły mogą przebywać na ciele żywiciela przez cały rok.

Zagrożenia

Dorosłe pchły mogą atakować ludzi oraz zwierzęta. Najczęściej jednak zamieszkują ciała psów i kotów – zwierząt najpopularniejszych w środowisku domowym. Mimo, iż są one kojarzone z zanieczyszczeniami i brudem, mogą zaatakować także te najbardziej zadbane osobniki. Na pogryzienia pcheł szczególnie podatne są kobiety w pewnych fazach cyklu menstruacyjnego. Wabikiem są także stosowane przez kobiety kosmetyki.

Ugryzienia pcheł są bolesne, a poprzez alergen obecny w ich ślinie wywołują APZS – czyli alergiczne pchle zapalenie skóry, które wymaga bardzo długotrwałego oraz kosztownego leczenia. Warto wspomnieć, iż powoduje ono swąd na skórze zwierząt oraz liczne razy.

Dodatkowo mogą one przenosić groźne dla ludzi, a w szczególności dla małych dzieci – psie tasiemce, czy też nicienie, a poprzez spożywanie krwi żywiciela doprowadzić do anemii osobnika, jeżeli ten nie jest wystarczająco dojrzały. Kolejnym zagrożeniem ze strony pcheł może być przenoszenie zarazków chorobotwórczych, takich jak dur mysi, czy wirus białaczki kociej.

Jak z tym walczyć?

W celu skutecznego usunięcia pcheł z mieszkania, miejsca przebywania naszych pupili, należy stosować specjalistyczne metody w postaci oprysku specjalistycznym środkiem biobójczym. Oprócz tego można także stosować specjalne aerozole o działaniu dezynsekcyjnym oraz dawkować specjalne środki przeciwko pchłom na ciele zwierząt w postaci kropel.

Profilaktyka na pchły:

Prawdopodobieństwo obecności pcheł w domu, bądź mieszkaniu jest dużo wyższe, jeżeli przebywają w nim zwierzęta, dlatego tez warto zapewnić im stałą czystość pomieszczenia, np. przez częste odkurzanie i sprzątanie.

Innym sposobem jest pranie tkanin, pościeli itp. W wodzie z octem, który zabija osobniki.

Warto także stosować specjalne, szampony, pudry, czy też obroże przeciwpchelne (np. firmy Bayer), zwiększające odporność na obecność pcheł na naszych pupilach.

Jeżeli na pobliskim terenie przebywają bezdomne koty, bądź psy nie należy ich dokarmiać, a raczej doprowadzić do schronisk, gdyż te mogą być nosicielami tych groźnych intruzów. Wyłapywaniem bezpańskich zwierząt zajmują się schroniska, najczęściej na zlecenie samorządów

Czy wiesz, że…

– Skoki pcheł mogą mieć wysokość do 80 cm, a długość nawet do 1 m

– Pchły potrafią przeżyć bez pożywienia nawet do 18 miesięcy

– Pchła ludzka jest tak silna, że potrafi przeciągnąć ciężar przekraczający 400-krotnie ciężar swojej masy ciała

Czy Biedronka Azjatycka jest groźna?

Biedronka azjatycka (z łac. Harmonia axyridis) ma owalne ciało o długości średnio 1 cm, o ubarwieniu od żółtopomarańczowego, po czerwone, aż do czarnego. Jest to gatunek, który poprzez szybkie rozprzestrzenianie się i rozwój przyczynia się do niszczenia fauny i flory danego ekosystemu oraz wymierania gatunku rodowego. Okres życia może wynosić nawet 2-3 lata. Owad ten najczęściej przebywa na otwartych terenach trawiastych, polach uprawnych oraz lasach liściastych i krzewach. W okresie zimowania wybierają one zaciszne i ciemne miejsca budynków.

Zagrożenie

Mimo, iż gatunek ten jest bardzo pożyteczny, gdyż zjada ogromne ilości mszyc (nawet do kilkudziesięciu dziennie) oraz drobne pluskwiaki, ale także, zjada również larwy i osobniki rodzimej biedronki, przez co jest dla nich ogromnym zagrożeniem. Dodatkowo żywi się pyłekiem, nektarem oraz owocami drzew owocowych, przez co niszczy zbiory. Biedronka azjatycka nie jest szkodliwa tylko dla roślin i innych owadów, a także dla ludzi. Poprzez ukąszenie może ona wywołać reakcje alergiczne w postaci alergicznego zapalenia spojówek, obrzęku naczynioruchowego, astmy, czy pokrzywki, stąd należy unikać brania owada na ręce, szczególnie należy chronić dzieci.

Domowe sposoby na walkę z biedronką azjatycką

· Zapach kamfory oraz mentolu odstrasza te owady, więc naczynia z kamforą można postawić na oknie.
· Z racji, iż promieniowanie UV przyciąga te osobniki, można w pomieszczeniu, do którego często wlatują te chrząszcze wymienić zwykłe żarówki na sodowe.
· Jeżeli już osobniki te wtargną do pomieszczenia, bardzo skuteczny do ich schwytania jest odkurzacz.

Profilaktyka
· Warto również uszczelnić wszelkie szpary i szczeliny w okolicach drzwi i okien
· Założyć moskitiery na okna i drzwi, które skutecznie utrudnią wtargnięcie intruzom

W przypadku uciążliwego występowania zagrożenia ze strony Biedronki Azjatyckiej należy przeprowadzić profesjonalny oprysk pomieszczenia lub terenu przez firmę DDD.

Czy chrząszcz majowy przeszkadza ci wieczorem?

Czy chrząszcz majowy przeszkadza ci wieczorem?
Chrabąszcz majowy (o wdzięcznej nazwie łac. Melolontha melolontha) to owad z rodziny żukowatych. Ma owalne ciało o dł. ok. 2 cm, o kolorze czarnym, jednak jego czułki i skrzydła są brunatne. Na zakończeniach czułek ma charakterystyczne wachlarzyki. Zarówno dorosłe osobniki, jak i ich larwy – pędraki – żyją pod ziemią, jednak raz w roku, kiedy temperatura powietrza przewyższy 20oC wychodzą ze swych schronień, by zdobyć pożywienie. Ten okres trwa ok. 6 tygodni. Chrabąszcz majowy bardzo często widoczny jest na przełomie wiosny i lata, wieczorami zwykle w godzinach od 20:00 do 22:00. Właśnie w tym czasie owady te łączą się w pary, zdobywają pożywienie.

Zagrożenia
Chrabąszcze majowe podczas swojego żerowania (w okresie maja) obgryzają młode liście drzew (szczególnie dębu, brzozy oraz wierzby) i krzewów (jabłoni, porzeczki, wiśni itp). Owady te niszczą liście, kwiaty, pąki oraz korę roślin, co prowadzi do ich osłabienia, wpływa niekorzystnie na plony, nie chroni przed mrozem, a w niektórych przypadkach prowadzi do obumierania całej rośliny. Dodatkowo, kiedy samica złoży jaja w glebie, po wykluciu larw, zaczynają one żywić się obumarłymi częściami roślin. Warto pamiętać, iż mimo braku szkodliwości chrabąszczy w stosunku do ludzi, to niszczą one uprawy, owocowe krzewy i drzewa, a także niszczą plony, najczęściej w ogródkach działkowych.

Jak z tym walczyć?
-spulchniać ziemię
Chrabąszcze przez większość życia przebywają pod ziemią, przez co walka z nimi jest utrudniona. Jeżeli rośliny zaczynają usychać, czy też z niewiadomych przyczyn obumierać, można ziemię przy pniach roślin spulchnić. Część owadów zginie od razu, natomiast reszta, kiedy wydostanie się na powierzchnię, nie będzie potrafiła ukryć się ponownie w ziemi, przez co umrze na powierzchni, bądź stanie się łupem dla ptaków, kur, kretów itp.
-specjalistyczny oprysk
W przypadku dużych drzew warto zastosować specjalistyczny oprysk, zabijający osobniki. Warto zatem wczesną wiosną (kwiecień/maj) dokonać oprysku gleby preparatami o działaniu wgłębnym, by zniszczyć larwy bytujące w ziemi.

Domowe sposoby na walkę z chrabąszczem majowym:
Ø Wczesnym rankiem, kiedy osobniki chrabąszczy nie są jeszcze ożywione po niskiej, nocnej temperaturze można potrząsnąć niskie krzewy, przez co osobniki spadną na ziemię, bądź na rozłożone prześcieradło, a następnie można je humanitarnie zniszczyć lub zalać wrzątkiem i podać ptakom lub rybom jako pożywienie.
Ø Innym sposobem jest wysianie nasion gryki, w pobliżu zaatakowanych roślin, które zaburzają rozwój pędraków.
Ø Owoc pomidora, jego liście lub miazga dobrze odstraszają wszelkie owady.

Czy nękają cię mrówki?

Mrówki to błonówki należące do rodziny mrówkowatych (Formicidae). Ich ciało jest smukłe, mają dużą głowę, na której są czułki oraz silny narząd gryzący, podłużny tułów, który jest zakończony odwłokiem. Owady te tworzą ogromne społeczeństwa, podzielone na kasty, w której każdy osobnik ma określoną rolę. Różnorodny pokarm, zarówno pochodzenia zwierzęcego, jak i roślinnego stanowi pożywienie mrówek. Warto dodać, iż mrówki te żyją w doskonałych relacjach z mszycami. Odwiedzają one te rośliny, na których bytują mszyce i zlizują wydalaną przez nie rosę miodową. W zamian za to, mrówki chronią mszyce przed innymi drapieżnikami.

Zagrożenia
§ jak każdy owad mrówki przyczyniają się do niszczenia żywności, skutecznie je zanieczyszczając
§ niszczą elementy drewniane w mieszkaniach, ogrodach lub domach, w których budują sobie gniazda
§ wybierają piasek spod płytek chodnikowych i fundamentów , co powodować może ich zapadanie,
§ w trakcie prac ogrodowych poprzez ukłucia mogą wywołać uczulenie,
§ budując gniazda w ziemi przyczyniają się do jej wysuszania oraz odsłaniania korzeni rośli podczas drążenia korytarzy
§ mrówki darniowe nadgryzają korzenie roślin

Jak z tym walczyć?
Mrówki są owadami bardzo trudnymi do wytępienia, gdyż tylko część robotnic wychodzi z gniazda w celu poszukiwania pożywienia. Należy stosować preparaty, które robotnice zaniosą do gniazda. Częste grabienie podłoża, ziemi niszczy mrowiska co zmusza mrówki do emigracji na inne miejsca. Przede wszystkim należy im utrudnić wstęp do naszego domu, wypełniając wszelkie nieszczelności w ścianach, czy podłogach za pomocą gipsu lub zapraw, a także poprzez naprawę odpadających tynków czy kafelek, gdyż bardzo często pod nimi biegną ścieżki mrówek.

Domowe sposoby na walkę z mrówkami:
·         Na szlakach wędrówek mrówek można poukładać liście pomidora, których zapach je odstraszy.
·         Innym sposobem na zwalczanie mrówek jest układanie w miejscach ich przebywania przygotowanej „gnojówki” roślinnej z pokrzyw, wrotyczu lub piołunu.
·         Niektóre rośliny ogrodowe, takie jak tymianek, lawenda, majeranek, czy mięta swoim zapachem odstraszają te owady.

Należy pamiętać, iż obecność mrówek w ogrodzie posiada także aspekt pozytywny niszczą one wiele innych gatunków owadów, które są szkodnikami roślin.

Latający problem – muchy, jak się ich pozbyć?

Mucha domowa (Musca domestica) to owad znany na całym świecie, należący do rodziny muchowatych. Posiada ona czarny tułów, jej ciało ma do kilku milimetrów długości, a przemieszcza się bardzo sprawnie i szybko za pomocą przezroczystych skrzydeł, często unikając zagrożenia. Dojrzałość płciową muchy uzyskują w niespełna 9-10 dni po narodzinach, a dorosły osobnik żyje do ok. 30 dni (z wyłączeniem ewentualnego okresu anabiozy – krańcowe obniżenie aktywności życiowej organizmu). Samica muchy domowej może składać ok. 100 jaj nawet co kilka dni. Szczególnie wybieranym miejscem do składanie jaj jest zwierzęcy kał.

Zagrożenia
Z racji przebywania muchy domowej w różnych miejscach, szczególnie w środowiskach niehigienicznych, mucha na swoim ciele może przenosić ogromną ilość komórek bakterii (nawet kilkadziesiąt milionów). Najgroźniejszymi chorobami, jakie może przenosić mucha domowa są: dur brzuszny, cholera, gruźlica, salmonelloza, paratyfus.

Jak z tym walczyć?
ü Najlepiej zabezpieczyć mieszkanie przed wtargnięciem wszelkiego rodzaju owadami montując moskitiery lub siatki.
ü Równie skuteczne są bardzo popularne lepy na muchy.
ü Można stosować także tzw. muchołapki wabiące muchy i niepozwalające im się z nich wydostać.
ü Skutecznie zwalczają muchy i muchówki oraz wszelkie owady lampy owadobójcze. Należy jednak pamiętać, o corocznej wymianie świetlówek wczesną wiosną, gdyż świetlówki, mimo iż dają fioletowe światło UV, to po jednym sezonie, już nie przyciągają owadów.

Profilaktyka na muchy po domowemu:

Można skroplić mieszkanie roztworem z wody i olejków eterycznych, które odstraszają owady, dodanie alkoholu ułatwi parowanie i wzmocni efekt.
Jako domowa pułapka może służyć pojemnik z octem jabłkowym przysłonięty folią z dziurkami. Pułapka ta zwabi muchy, jednocześnie nie pozwalając im się uwolnić.
Można także rozsypać w miejscach przesiadywania mieszankę z cynamonu, czosnku i pieprzu cayenne, by odstraszyć owady
Miazga z pomidora lub cały owoc a nawet zielony liście są skutecznym odstraszaczem wszelkich owadów.

W razie poważniejszego problemu z występowaniem much warto przeprowadzić specjalistyczny oprysk pomieszczenia z zastosowaniem środków biobójczych.

Mysz - biegający problem, jak skutecznie go zwalczyć?

Mysz domowa – (Mus musculus) kojarzy nam się przede wszystkim z miłym, wesołym, i zabawnym zwierzątkiem, głównie za sprawą licznych bajek dla dzieci. W rzeczywistości jest szkodnikiem czyniącym więcej szkód niż szczury. Myszy żyją średnio ok. półtora roku, podczas którego samice przechodzą ciążę ok. 7-8 razy. Ciąża jest krótka, trwa ok. 21 dni. Zdolność płciową uzyskują po 2-3 miesiącach. Gryzonie te żyją gromadnie, są wszystkożerne, a ich nory znajdują się najczęściej 20 – 30 cm pod ziemią.

W okresie letnim spotyka się je głównie na polach. Po żniwach szkodniki przenoszą się do zabudowań domowych. Mało deszczy i łagodna zima, sprzyja rozmnażaniu się tego gatunku. Mysz domowa nie gromadzi zapasów „na jutro”, dlatego często tylko nadgryza i zostawia po sobie „niedokończony posiłek”, zanieczyszcza zapasy odchodami i moczem. Para myszy potrafi w ciągu roku wyprodukować 10000 „bobków” i 2 litry moczu, którym zanieczyszcza produkty z czego wiele jest zniszczonych. Mocz myszy jest bardzo skoncentrowany i śmierdzący.

Zagrożenia

Choć wyglądają sympatycznie i niegroźnie, to sama ich obecność, niewielki rozmiar, plenność, bytowanie na całej powierzchni pomieszczeń, nadgryzanie żywności (zbóż, ziaren, warzyw i owoców), ogromna ilość wydalanych odchodów powodują, że wyrządzają ogromne szkody, stanowią dla ludzi poważne zagrożenie i powinny być bardziej zwalczane. Jesienią
i zimą, kiedy obniża się temperatura, szkodniki przenoszą się do pomieszczeń

Jak z tym walczyć?

Mechaniczne sposoby – zakładanie pułapek i łapek. Niestety taka likwidacja myszy trwa długo, gdyż jedna pułapka łapie jedną mysz (chyba, że od razu wyłożymy 20 pułapek). Pułapki zatrzaskowe mają również swoje wady – rozpryskują krew zabitej myszy

Domowe sposoby na walkę z myszami:

Ø myszy nie lubią silnie pachnących produktów, można zatem odstraszyć je, rozsiewając potartą skórkę z cytryny. Jednak wtedy myszy przeniosą się do sąsiada.

Ø wokół domu, czy bloku, do nor sypiemy suszone liście oleandra, rumianku rzymskiego lub dziewanny.

Ø można przyjąć pod swój dach kota, ale nie dawać mu wiele jedzenia, by samodzielnie łapał myszy

Jeżeli walka z myszami się przeciąga, należy wezwać fachowca, czyli specjalistyczny zakład deratyzacyjny.

Pozbądź się ślimaków.

Ślimaki (Gastropoda) rodzaj szkodników zaliczany do grona mięczaków. Występują zarówno na lądzie, jak i w wodzie. W Polsce istnieje ponad 200 gatunków tych brzuchonogów. Ślimaki posiadają specjalne czułki, na których znajdują się oczy. Wodne gatunki ślimaków żywią się głównie glonami, jednak wśród gatunków lądowych istnieją również takie, które żywią się mięsem, tzw. polifagi. Co więcej, istnieją takie osobniki, które są drapieżnikami. Ślimaki są zwolennikami dni pochmurnych i wilgotnych, wybierają raczej te miejsca, gdzie trawa jest wysoka, a także te, gdzie mnóstwo jest terenów zacienionych.

Zagrożenia

Ślimaki obgryzają w szczególności korzenie roślin, jednocześnie pozostawiając na nich charakterystyczny srebrzysty śluz. Niszczą przez to rośliny uprawne, zwłaszcza w okresie kiełkowania.
Szczególnie szkodliwymi gatunkami ślimaków są:
– ślinik luzytański
– ślinik rdzawy
– ślinik wielki

Profilaktyka

§ Aby zapobiec pojawieniu się ślimaków na naszym terenie należy wykonywać takie prace, jak częste koszenie trawy, spulchnianie gleby w dni słoneczne, unikać składowania stert drewna, czy desek w jednym miejscu, podlewać ogród w godzinach rannych, a także ściółkować glebę, np. liśćmi narecznicy samczej, odstraszającej ślimaki.
§ Jeżeli zasadzimy w naszym ogrodzie takie rośliny, jak: bez czarny, krwawnik pospolity, gorczyca biała, to prawdopodobieństwo przybycia ślimaków zmaleje, gdyż nie tolerują one tych roślin.
§ Naturalnymi wrogami tych szkodników są jeże, ptaki, jaszczurki oraz ropuchy.

Domowe sposoby

§ Jeżeli już ilość ślimaków w naszym ogrodzie, bądź ogródku zacznie być zbyt duża i zacznie wyrządzać szkody, pierwszym skutecznym krokiem jest zbieranie osobników z trawy oraz roślin i wypuszczenie ich z dala od naszego terenu.
§ By bardziej uskutecznić mechaniczne zbieranie ślimaków, warto w godzinach wieczornych wyłożyć mokre szmaty, kawałki wykładziny, czy też wilgotne deski na podwórku, dzięki czemu zwabimy je w jedno miejsce i rano będziemy mogli je zebrać. Przywabić ślimaki mogą również kawałki warzyw i owoców.
§ Dobrym sposobem jest umieszczenie w naszym ogrodzie słoików z piwem, które jest bardzo lubiane przez ślimaki, które po prostu do nich wpadną.

Sklepy ogrodnicze oferują preparaty do zwalczania ślimaków, należy uważać, gdyż granulaty są niebezpieczne dla psów i kotów.

Czy mały rybik w łazience, jest dużym problem w domu?

Rybiki cukrowe (Lepisma saccharina) – inaczej srebrzyki to ruchliwe, bezskrzydłowe, kilkumilimetrowe owady zamieszkujące najczęściej nasze łazienki. Okres życia rybików waha się od roku do kilku lat – wszystko jest zależne od warunków, w jakich przebywają. Lubi wilgoć. Pozostawienie mokrej szmaty na podłodze w łazience wywabia go ze studzienek kanalizacyjnych w których normalnie bytuje.

Zagrożenia:

Jak każdy owad zanieczyszcza żywność swoimi odchodami. Jest wszystkożerny, a jego ulubionymi pokarmami są: skrobia, polisacharydy, kleje organiczne, czy celuloza, stąd owad ten przyczynia się do niszczenia wszelkich papierowych przedmiotów, jak np. książka, gazeta, czy tapety, a nawet wyrobów ze skóry, czy wełny naturalnej.

Jak z tym walczyć?
§ Pochłaniacz wilgoci przyczyni się do pogorszenia warunków, w których przebywa szkodnik.
§ Konieczne jest uszczelnienie kranów i pryszniców, by nie kapały a tym samym nie zwiększały one wilgotności powietrza w pomieszczeniu.
§ Obniżenie temperatury w pomieszczeniu i uszczelnienie w nim wszelkich szpar, także pomoże w wyeliminowaniu owadów.

Profilaktyka:
·         Jeśli chodzi o kuchnię, to należy przetrzymywać wszelką żywność (np. cukier, czy mąkę) w szczelnych, zamkniętych pojemnikach.
·         Nie pozostawiać wilgotnego mopa lub mokrej szmaty na podłodze, tylko w wiadrze.
·         Należy pamiętać o wietrzeniu pomieszczeń, w szczególności łazienki.
·         Można umyć dokładnie łazienkę za pomocą Domestos’a, a następnie szybko doprowadzić do wyschnięcia podłogi .

Domowe sposoby na walkę z rybikami:

Ø Miejsca poruszania się rybików należy posmarować mieszaniną kwasu borowego (tzw. Boraksu, dostępnego w aptece) z cukrem pudrem.
Ø Skutecznym sposobem jest także rozłożenie w pomieszczeniu kawałka tektury posmarowanej miodem; po zastosowaniu tekturę z martwymi, przyklejonymi rybikami należy spalić, bądź zalać wrzątkiem.
Ø Zapach miłorzębu skutecznie odstrasza owady, w tym rybika cukrowego.
Ø Miazga lub całe owoce pomidora skutecznie odstraszają wszelkiego rodzaju owady.

Boraks jest najskuteczniejszym sposobem walki z rybikami i najczęściej nie zachodzi konieczność specjalistycznej firmy DDD.

Czy pająki są problemem pań domu?

Pająki to najliczniejszy rząd pajęczaków. Są to zwierzęta głównie lądowe, o rozmiarach od 0,5 mm do 12 cm ciała i do ok. 32 cm rozstawu odnóży. Zwierzęta o dużej specjalizacji; ciało podzielone na dwie części: głowotułów i odwłok. Głowotułów i odwłok połączone są z przekształconym segmentem odwłoka, tzw. stylikiem. Przeważająca większość pajęczaków to formy drapieżne; niektóre z nich nie gardzą też pokarmem roślinnym. Środowiskiem życia większości pajęczaków jest ląd. W większości prowadzą nocny tryb życia.

Zagrożenia

Pająki nigdy aktywnie nie poszukują kontaktu z człowiekiem, przestraszone lub zagrożone mogą ukąsić. Jad pająka wywołuje różne reakcje, zależne od gatunku pająka i predyspozycji ukąszonej osoby. Symptomy ukąszenia obejmować mogą pieczenie, zaczerwienie skóry, lokalną opuchliznę a nawet stan wymagający hospitalizacji. W razie wątpliwości, powinniśmy się skonsultować z lekarzem.

Profilaktyka

· Należy dbać o czystość, często omiatać kąty, wycierać podłogę pod meblami, usuwać resztki pożywienia, by nie rozwijały się małe insekty lub robaki które stanową pokarm dla pająków.

· Nie pozostawiać na podłodze stertów gazet czy kartonów gdyż stanowi to świetne miejsce dla pająka do budowy swojej pajęczyny.

· Należy dbać aby drobiazgi trzymać w zamkniętych pudłach.

Domowe sposoby walki

· Uszczelnić wszelkie szpary i dziury, a w oknach zamontować moskitierę .

· Zapach mięty oraz lawendy jest dla pająków drażniący, tak wiec postawienie doniczki z tymi roślinami na oknie, to dobra metoda walki.

· Również zapalanie kadzidełek, rozwieszanie torebek zapachowych z mięty pieprzowej, lawendy lub drzewa herbacianego odstraszają niechcianych lokatorów.

· Można posmarować kwaskiem cytrynowym wymieszanym z wodą. Framugi oraz okna.

Ślimak nagi – szkodnik ogródkowy!

Dorosły ślinik luzytański ma ciało o długości 7–15 cm, różnie zabarwione, najczęściej brązowe. Jest wszystkożerny – żywi się głównie różnymi rodzajami roślin, ale także rozkładającą się materią organiczną i padliną. Gatunek hermafrodytyczny, może złożyć do 400 jaj w jednym sezonie (jesienią, wszystkie naraz), a dojrzałość płciową osiąga w ciągu roku. Większość ginie po złożeniu jaj.

Zagrożenia.
Śliniki występują najczęściej w ogrodach i na brzegach pól uprawnych, gdzie uszkadzają warzywa, rośliny ozdobne, rolnicze, sadownicze i zielarskie. Gatunek ślimaka nagiego rozprzestrzenia się bardzo szybko szczególnie w południowej części kraju.

Jak walczyć?
Ø Można stosować zabiegi profilaktyczne takie jak:
·         Osuszanie pól
·         Niszczenie chwastów
·         Usuwanie kompostu jako źródła pokarmu
·         Zbieranie dorosłych osobników i ich utylizacja

Ø Metoda biologiczna to zwalczanie ślimaków za pomocą nicienia Phasmarhabditis hermaphrodita. Larwy inwazyjne tego gatunku aktywnie wyszukują i atakują szkodniki.

Ø Z metod chemicznych zaleca się użyć granulatów moluskocydów które zwabiają ślimaki a działają już przy kontakcie ze szkodnikiem.

Szerszenie stanowią problem!

Szerszenie długość ciała królowej (samica) 25–35 mm, samca 21–23 mm, a robotnicy 17–24 mm. Ubarwienie zmienne, zależne od regionu, płci i stopnia rozwoju. Forma typowa dla obszaru Polski ma tułów czarny w rude plamy, odwłok żółty w czarne pasy. Głowa szerszenia zaopatrzona jest w silne żuwaczki, z dobrze widocznym żółtym rysunkiem. Największy z osowatych występujących w Europie Środkowej, pospolity na terenie całej Polski, zwłaszcza w pobliżu terenów zamieszkiwanych przez ludzi. Żywi się owadami, owocami oraz sokami niektórych drzew.

Zagrożenia
·         Szerszenie są wrogiem pszczół, niszczą ich gniazda, zagnieżdżają się w ulach.
·         Szerszenie są groźne, gdyż reakcja alergiczna, po ukąszeniu, może stanowić realne zagrożenie zdrowia i życia ludzi szczególnie dzieci i osób uczulonych.
·         Jad szerszenia jest silniejszy od jadu os czy pszczół i, dlatego użądlenie jest bardziej bolesne a jego skutki odczuwamy dłużej.

Profilaktyka
·         Resztki jedzenia przyciągają owady, tak więc należy dbać aby nie zalegały w domu.
·         Należy uszczelnić wszelkie otwory i dziury, którymi owady mogą dostać się do pomieszczenia, szczególnie strychy i poddasza, które mogą być miejscami zagnieżdżania się szerszeni.
·         Wiosną dokonać przeglądu szop, altanek, strychów i innych zacienionych miejsc, a znalezione małe zaczątki gniazd usunąć.
·         Przy gnieździe można zawiesić pułapkę dostępną w marketach.

Usunięcie gniazda szerszeni wraz z kolonią należy zostawić profesjonalnemu zakładowi DDD, który dokona tego skutecznie oraz bezpiecznie. Zagrożone owady mogą zaatakować w dużej grupie co może być niebezpieczne dla człowieka. Usługi takie wykonuje się wieczorem, gdy cała kolonia znajduje się w gnieździe. Również Straż Pożarna usuwa gniazda ale tylko w przypadku, gdy stanowią one realne zagrożenie życia i zdrowia człowieka (na budynkach mieszkalnych i szkołach).

W przypadku gdy sami chcemy usunąć gniazdo należy:
·         Być ubranym w specjalny kombinezon pszczelarski,
·         Zerwane gniazdo zakopać lub zniszczyć,
·         Użyć odkurzacza do obrony przed owadami,
·         Użyć preparatów chemicznych w sprayu.

Biegający karaluch - jak z nim walczyć?

Mają długość ok. 30 mm, ubarwienie brunatno-czarne, przy czym samice są ciemniejsze od samców, skrzydła ich uległy prawie całkowitej redukcji, a czułki są krótsze niż u samców. Dorosły owad żyje około roku. Karaluch jest zwinny i szybki tylko na płaszczyznach poziomych, ma natomiast trudności ze wspinaniem się pod górę. Pokarm jego stanowią świeże odpadki pochodzenia roślinnego i zwierzęcego.

Zagrożenia
· Karaluch może roznosić bakterie: czerwonki, duru brzusznego czy żółtaczki.

Profilaktyka
· Należy dbać by resztki jedzenia nie zalegały na stołach czy podłodze. Brak pokarmu zniechęci szkodniki do przebywania w naszym domu.
· Utrzymywać mieszkania w czystości, zmywać podłogę wodą z detergentem.
· Uszczelnić otwory i dziury przy rurach centralnego ogrzewania lub wod – kan.

Domowe sposoby
· Namoczone piwem szmatki rozkładały wieczorem w miejscach najczęściej odwiedzanych przez te szkodniki. Rano zebrać pijane owady i spalić lub zalać wrzątkiem.
· Można też ustawiać głębokie miseczki z piwem i opierać o nie listewki, po których karaluchy dostaną się na brzeg miseczki. A potem wpadną już do środka i utopią się w piwie.
· Innym sposobem było podkładanie karaluchom kawałków bułki posmarowanej maścią siarkową.
· Mieszanka kwasu borowego i cukru wystawiona w miejscu bytowania szkodnika również doprowadzi do jego śmierci.

Gdy domowe sposoby nie pomogą należy skontaktować się z profesjonalnym zakładem DDD.

Wszoły, jak się ich pozbyć?

Wszoły – owady bezskrzydłe, przystosowane do pasożytniczego trybu życia. Mają ciało grzbieto-brzusznie spłaszczone, długie na 0,5-11 mm. Odnóża są krępe i służą do przytrzymywania się na żywicielu. Czułki krótkie, 3-5-członowe. Ciało najczęściej pokryte gęsto włoskami oskórkowymi. Narządy gębowe gryzące, wyspecjalizowane;

Zagrożenia
Odznacza się dużą ruchliwością, która prowadzi żywiciela do swędzenia i podrażnienia skóry, jej zaczerwienieniem i w końcu – pojawieniem się strupów. Ludzie nie mogą zarazić się tym pasożytem, jednak wszoł psi może przenosić tasiemca psiego, którym człowiek może się zarazić.

Profilaktyka
Dzieci nie powinny mieć kontaktu z dzikimi zwierzętami jak i ptactwem, ponieważ mogą one mieć na swoim ciele tego groźnego pasożyta .

Domowe sposoby
Skutecznym narzędziem walki z wszołami jest piołun, rozwieszony wydziela nieprzyjemny dla szkodnika zapach.

W przypadku stwierdzenia obecności pasożyta należy skontaktować się z profesjonalną firmą DDD

Latający szkodnik – jak zwalczyć gołębia?

Gołąb skalny (Columba livia) charakteryzuje go krępa budowa ciała, do 75 cm i 2 kg. Jego naturalnym i pierwotnym biotopem są lasy liściaste i mieszane, lecz przystosował się też do życia w krajobrazie rolniczym – parkach, ogrodach, polach, łąkach, cmentarzach, kępach wysokich drzew, śródpolnych zadrzewieniach i alejach. Preferuje lasy dębowe. Gnieździć się może nawet na pojedynczych drzewach. Pokarm głównie roślinny – nasiona traw, zbóż i krzewów, jagody, owoce drzew – buczyny i żołędzie, a także młode liście, rzadko bezkręgowce. Od późnego lata po jesień żeruje na otwartych obszarach rolniczych.

Zagrożenia
• Zanieczyszczanie otwartych przestrzeni
• Przenoszenie bakterii i pasożytów groźnych dla człowieka (np. obrzeżek gołębi)

Profilaktyka
• Ograniczenie miejsc w których może bytować poprzez montowanie kolców, siatek oraz odstraszaczy.
• Zaprzestanie dokarmiania gołębia, szczególnie w centrach miast i okolicy domostw, skutecznie zniechęci szkodnika do pojawiania się w okolicy.

Zwalczanie
• W przypadku nieustającego problemu należy użyć środków chemicznych ( Awicydy ) które mają na celu odstraszenie i dezorientację stada. Preparaty nie ma na celu zabicia ptaków jednak czasem osobnik przyjmie dawkę śmiertelną.
Przed użyciem należy uważnie przeczytać ulotkę lub skonsultować się ze specjalistyczną firmą DDD.

Karaczany – karaluchy i prusaki w domu!

Ciało karaczanów jest owalnie spłaszczone, ciemne. Głowa z dużymi oczami . Czułki są zazwyczaj tej samej długości co ciało i stanowią główny narząd zmysłu. Ciało owadów pokryte jest cienką, woskową powłoką, nie przepuszczającą wody. Na odwłoku występują często gruczoły wydzielające odstraszającą woń i ciecz.

Zagrożenia

Karaczany w domu są groźne dla człowieka, ponieważ są nosicielami zarazków gruźlicy, tyfusu, cholery oraz larw nicieni.
Mogą zanieczyszczać pokarmy zostawione w kuchni.
Niszczą tapety i papier ( książki, gazety itp. ) poprzez ich podgryzanie.

Profilaktyka

Należy sprzątać resztki pokarmu.
Dbać o czystość w domu a szczególnie myć podłogę wodą z detergentem.
Warto uszczelnić wszelkie szpary i dziury którymi szkodnik może dostać się do domu.

Domowe sposoby

Rozłożona pietruszka na gazecie przyciągnie owada, rano zebrać gazetę wraz z nim i spalić lub zalać wrzątkiem.
Szmatka nasączona piwem równe skutecznie przyciągnie owada, tak jak przy pietruszce, rano spalić lub zalać wrzątkiem.
Mieszanka kwasu borowego oraz cukru rozłożona w miejscu bytowania owada skutecznie go zwalczy.

Nornik – jak skutecznie go odstraszać?

Nornik
Występuje na terenach rolniczych jak również w sadach i ogrodach. Zwierzę roślinożerne, żywi się głównie nasionami, często stając się szkodnikiem na polach uprawnych. W sprzyjających warunkach dożywa 1,5 roku. Żyje w norach z szeroko rozgałęzionym systemem korytarzy. Latem nornik jest aktywny od wieczora do wczesnego ranka, natomiast zimą żeruje za dnia.

Zagrożenia
Wiosną i latem zjada korzenie i pędy młodych roślin niszcząc pola uprawne np. marchwi i innych warzyw.
Żywi się korzeniami, kłączami i cebulami. Kopiąc korytarze wzdłuż rzędów roślin, niszczy je.
Zimą przegryza korzenie, nawet starszych drzew, ogryza korę z korzeni i szyjki korzeniowej co powoduje, że usychają i obumierają.

Profilaktyka
· Wokół ogrodu lub w sąsiedztwie drzewek owocowych, sadzić rośliny, których zapach odstrasza gryzonie i powstrzymuje ich zasiedlanie się. Roślinami nieprzyjaznymi dla tych gryzoni są: wilczomlecz, czosnek, ułudka, nostrzyk, gorczyca, mięta, rumianek i czarna porzeczka;
· Korę pnia drzew owocowych można zabezpieczać na zimę owijając je ciasno słomą;
· Należy stwarzać niesprzyjające warunki ich osiedlaniu się: nie składowanie liści pod drzewami owocowymi, przekopywanie ziemi, wyrywanie chwastów, zasypywanie nor lub zalewanie ich wodą;
· Regularne koszenie traw i ich grabienie, czyszczenie rowów oraz niepozostawianie słomy na polach uniemożliwi nornikom budowe gniazd oraz ich osiedlaniu.

Domowe sposoby
· Domowe pupile takie jak, pies czy kot, polują na nornice i skutecznie odstraszają te gryzonie;
· W rejonach zagrożonych przez gryzonie nie stosować zbyt grubej warstwy ściółki;
· Celem odstraszenia nornic można ułożyć gałęzie lub roztarte liście bzu.

Skorki – jak się ustrzec, by nie stracić owoców?

Skorki – owady charakteryzujące się ciałem wydłużonym i silnie spłaszczonym osiągającym do 20 mm długości. Większość tych owadów charakteryzuje się przysadkami rylcowymi umieszczonymi na końcu odwłoka, stąd ich potoczna nazwa „szczypawki”. Pełnią funkcję obronną, jak również pomocniczą przy kopulacji i rozwijaniu skrzydeł. Skorek pospolity to gatunek wyjątkowo wszędobylski, rozprzestrzeniony przez człowieka niemal na całym świecie. Możemy się na niego natknąć w lasach oraz na łąkach, ale znacznie częściej widuje się go chociażby w przydomowych ogródkach, na działkach, a nawet w domach.

Zagrożenia

· Jeśli skorek zadomowi się w ogrodzie zacznie się żywic pręcikami i słupkami kwiatów co może doprowadzić do obumierania roślin i braku zapylenia nowych.

· W domu owad ten może zanieczyścić naszą żywność swoimi odchodami.

Profilaktyka

· Skorek najczęściej dostaje się do domu przez otwarte okna lub drzwi, tak więc zaleca się montaż moskitiery.

· Należy dbać by w domu nie było wilgoci, szczególnie w kątach i pod meblami, ciemne wilgotne miejsca to idealna kryjówka dla skorka.

· Gdy suszymy pranie na dworze, przed jego wniesieniem do domu, należy je dobrze wytrzepać i sprawdzić czy w środku nie ma żadnego owada.

· Resztki jedzenia pozostawione w domu z pewnością przyciągną owada tak, więc starajmy się je sprzątać.

Domowe sposoby

· Między kwiatami można ustawić doniczkę wypełnioną sianem, która będzie zwabiać owady i zadziała jak pułapka bez wyjścia i po jakimś czasie należy opróżnić doniczkę ze złapanych owadów.

· W przypadku licznego ataku owadów zaleca się użycie środka chemicznego oraz kontakt z profesjonalną firmą DDD.

Czy kołatek domowy może uszkodzić dach?

Kołatek domowy osiąga wielkość 2-4 mm. Owad dorosły jest jasno brązowym, brązowo-czerwonawym lub ciemno brunatnym chrząszczem, o bardzo niewielkich rozmiarach. Jego ciało zbudowane jest z charakterystycznego przedplecza, odwłoka pokrytego podłużnymi, stwardniałymi okrywami skrzydłowymi, okrywającymi dobrze rozwinięte skrzydła oraz trzech par brązowych nóg. Na powierzchni okryw widoczne są liczne, maleńkie wgłębienia, ułożone w podłużne, równe linie, tworzące rodzaj pasków.

Zagrożenia
W drewnie zaatakowanym przez kołatka domowego widoczne są otwory wielkości 1 mm, z których wysypuje się mączka drewna. Jest groźnym szkodnikiem, którego larwy żerują w nawet bardzo starym kilkusetletnim drewnie drzew iglastych i liściastych. Obecność szkodnika może doprowadzić do uszkodzeń mebli oraz drewnianych elementów konstrukcyjnych w budynkach co może stanowić bezpośrednią przyczynę zniszczeń.

Domowe sposoby
• Używanie środków chemicznych ochronnych oraz do zwalczania szkodnika może być szkodliwe dla zdrowia więc należy pozostawić to.

Zwalczanie
• Efekty może przynieść odkażanie pomieszczeń za pomocą wysokiej temperatury (powietrzem o temperaturze ok. 40 – 50°C), na którą larwy kołatka są bardzo wrażliwe.
• Używanie środków chemicznych ochronnych przez profesjonalną firmę DDD

Pędrak – szkodnik ogródkowy!

Pędrak żyje w glebie, w kale zwierząt roślinożernych lub w próchniejącym drewnie. Charakteryzuje się dobrze rozwiniętymi odnóżami i brakiem odnóży odwłokowych, gruby, wygięty, zwykle jasno ubarwiony i mało ruchliwy. Pędraki żyjące w glebie, żerują na korzeniach wielu roślin.

Zagrożenia
• drążą w różnych kierunkach korzenie i bulwy roślin, które tracą wskutek tego wartości odżywcze i łatwo gniją. • podcinają szyjki korzeniowe roślin i wgryzają się do dolnej części łodyg; uszkodzone w ten sposób rośliny zamierają;
• zjadają wysiane nasiona i niszczą kiełki co powoduje brak plonów.

Profilaktyka
• likwidowanie nieużytków, ugorów i zadarnień,
• spulchnianie gleby w słoneczne dni, powoduje to, że giną przesuszone jaja,
• niszczenie chwastów,
• ochrona naturalnych wrogów: ptaków, kretów, ryjówek i chrząszczy biegaczy

Zwalczanie domowymi sposobami
• Liście sałaty rozłożone miedzy roślinami skutecznie zwabią szkodnika, rano sałatę w raz z owadami należy zebrać i spalić lub zalać wrzątkiem.
• W przypadku niewielkiego trawnika na całą noc, można rozłożyć czarną folię. Takie działanie zmyli pędraki, które wyjdą na powierzchnię trawy. Rano należy złożyć folię, a na powierzchni trawnika powinno być widać białe larwy. Można je zgrabić i wyrzucić lub zostawić w innym miejscu dla ptaków.

Zwalczanie
• W przypadku dużej ilości szkodników należy użyć preparatów chemicznych stosowanych przez profesjonalne zakłady DDD.

Turkuć szkodnikiem upraw rolnych, ogrodniczych i leśnych.

Turkuć, do 6,2 cm długości oraz rozpiętości 4 cm. Jeden z największych owadów w Polsce. Ciało o ciemnobrązowym lub brunatnorudawym ubarwieniu, masywne, wydłużone. Przednie odnóża silne, grzebiące, łopatowate, zaopatrzone w kolce – służą do poruszania się pod ziemią, rozgrzebywania piasku i budowy korytarzy. Dobrze przystosowany do życia w ziemi, gdzie spędza większość czasu. Larwy identyczne jak dorosły osobnik, ale początkowo bezskrzydłe, a później z krótszymi skrzydłami. Owad wszystkożerny, dożywający dwóch do czterech lat. Głównie środowiska wilgotne: torfowiska, bagna, podmokłe łąki, a także rowy, zagony, ogrody, pola uprawne i sady; uważany za szkodnika upraw rolnych, ogrodniczych i leśnych.

Zagrożenia
• Przegryza i nadgryza systemy korzeniowe roślin, co doprowadza do ich obumierania.

Profilaktyka
• Owad nie lubi olszy czarnej, korony cesarskiej i szachownicy kostkowatej – dlatego warto mieć te rośliny w ogrodzie.

Zwalczanie domowymi sposobami
• Gniazda można łatwo znaleźć, gdyż nad korytarzem ziemia jest wzniesiona, a nad komorą – zapadnięta. Trzeba wlać do nich olej jadalny. Owady wychodzą wtedy na powierzchnię i można je wyłapać.
• Skuteczną pułapka jest dołek na głębokości 80 – 90 cm wypełniony końskim obornikiem. Owady chowają się w fermentującym nawozie. Gdy nadejdzie późna jesień lub zima odkopujemy pułapki i wybieramy zimujące szkodniki.

Zwalczanie
• Walka metodami chemicznymi jest równie skuteczna jednak przy ich używaniu zaleca się kontakt z profesjonalną firmą DDD

Psotnik – mały problem w domu. Jak się go pozbyć?

Psotniki są owadami niewielkimi, osiągają długość kilku milimetrów, wyjątkowo 2 cm, żywią się porostami, glonami, grzybami oraz szczątkami organicznymi. Zamieszkują głównie lasy. Mają dobrze rozwinięte oczy i długie czułki. Narządy gębowe gryzące. Większość gatunków posiada skrzydła, u części gatunków samice lub obie płcie mają skrzydła zredukowane.

Zagrożenia
· Szkodnik ten może zanieczyszczać żywność pozostawioną w kuchni oraz przedostać się do cukru lub mąki i również je zanieczyścić. W efekcie produkty spożywcze zostają stopniowo zasiedlane przez groźne mikroorganizmy, pleśnie, grzyby.
· Mogą również żywić się klejem z tapet, co doprowadza do ich zniszczenia.

Profilaktyka
· Należy dbać, by w domu nie było wilgoci, dokładnie suszyć podłogę po myciu, wietrzyć łazienkę i kuchnię.
· Myć dokładnie szafki i półki, w których trzymamy żywność.
· Nie pozostawiać resztek jedzenia, a produkty sypkie należy trzymać w zamkniętych pojemnikach.

Domowe sposoby zwalczania
· Zauważone pojedyncze osobniki od razu usuwać.
· Odkurzacz jest dobrą bronią do walki z pojedynczymi osobnikami.
· Lep na owady, podwieszony przy suficie z pewnością pomoże wyeliminować szkodnika.

Zwalczanie
· Domowe sposoby powinny rozwiązać problem skutecznie.

Wszy - jak się pozbyć gryzącego problemu?

Cytrynowa walka z bakteriami.

Cytrynowy płyn do walki z bakteriami stworzony w domowym zaciszu.

Umyj i obierz cytryny, włóż skórkę do szklanego słoika. Zalej obierki z cytryny wódką i odstaw w ciemne chłodne miejsce na 3-6 tygodni. Płyn będzie gotowy, gdy wódka otrzyma mocny, głęboki żółty kolor. Skórki z cytryny odciśnij, a pozostały płyn przelej do plastikowej butelki ze sprayem. Teraz płyn ,nie tylko będzie dezynfekował, ale i pozostawiał łagodny cytrynowy zapach za sobą. Spryskaj płynem powierzchnie, które chcesz odkazić. Przykładowo: blaty kuchenne, deski do krojenia, deskę sedesową, płytę kuchenki, podłogi, parapety itp.

Aby płyn był efektywny musi pozostać na powierzchni co najmniej 10 sekund. W tym czasie powinien zabić wszystkie bakterie. Po chwili wytrzyj powierzchnie do sucha.

Masz pytania?